Zie je wel, dat zei ik toch nog!
Soms denk ik het. Vaker nog floept het eruit. En nóg vaker heb ik er spijt van. De gedachte “zie je wel, ik zei het toch?” komt natuurlijk uit de koker van ik weet het beter en de ongelooflijke drang om dat er nog eens in te wrijven. En toch, willen of niet willen: soms doe of zeg je iets waarvan je later denkt… oeps!
Ik ga met een vriend naar de bioscoop. Beiden komen we vanuit ons werk en met een beetje doorfietsen halen we het om een klein hapje te eten en dan om 19u de filmzaal in te duiken.
Keurig een half uur voor aanvang halen we de kaartjes op en volgens plan lopen we naar de hal met kraampjes om nog wat te eten. Het is gezellig druk in de Hallen op vrijdagavond. Om tijd te besparen maken we gauw een keuze uit de tientallen kraampjes. Bij de Vietnamees staat geen rij dus we mogen meteen bestellen. Het voelt zo lekker efficiënt en ik bevestig intern: zie je wel, dit hebben we dus goed gepland.
Om te wachten op onze Vietnamese loempia’s zoeken we een zitplaats tussen de kraampjes, barretjes en de vele mensen in. En langzaam, terwijl de minuten verstrijken, verandert mijn steady, ontzettend tevreden gevoel in een piepklein beetje onrust. Want bestelling na bestelling wordt uitgegeven, maar de mijne blijft uit.
Dat er geen rij stond bij de Vietnamees bleek niets te zeggen over de hoeveelheid wachtenden voor ons. Iedereen die aan het wachten is, is opgenomen in de massa van kraampjes, barretjes, zitjes, mensen en muziek en zo is iedereen uit het zicht. Er zijn dus heel veel ‘bonnetjes’ voor ons die ergens zitten te wachten.
Om en om pendelen we heen en weer tussen de strategisch gekozen zitplaats en de afhaalbalie. Het half uur speling dat we hebben verdwijnt als sneeuw voor de zon. En ook het kwartier reclame, voorafgaand aan de film, dat we als marge aanhouden is nu bijna voorbij. Om de voelbare onrust te sussen bestellen we nog maar een drankje en focus ik me op gedachtes: “Niets aan de hand natuurlijk. Komt wel goed. Ik ga toch niet stressen op vrijdagavond. Die film begint toch pas na dat kwartier reclame. Dus álle tijd!”
De tijd begint alleen wel echt te dringen. We spreken met de kok af dat we onze loempia laten inpakken om mee te nemen. Dan eten we die tijdens de film. Prima idee!
Met ingepakte heerlijkheden lopen we terug naar de bioscoop. Peter houdt ons maaltje vast en ik zeg: “stop het even in je rugzak, dit mag vast niet mee de zaal in.” In de drukte hoort hij mij niet en voor we het weten staan we ineens al voor de deur van de bioscoop. Daar bij de ingang staat een medewerker. Die blijkt streng te controleren op bezoekers die met eten naar binnen willen. We worden door deze jongeman geëscorteerd naar de bar en moeten onze loempia afgeven. Zij bewaren het in de ijskast tot na de film.
Het ligt op mijn lippen; ik voel het in mijn lijf; ik wil naar buiten gooien dat ik dit toch al zei; dat ík dit wel zag aankomen. Die modus: zie je wel, ik zei het toch. In een flits zie ik een kans voor mezelf om me een keer niet uit te laten hierover. Om niet te doen alsof ik dat beter weet. Want wat ik zie is dit: het maakt me krengerig en het schept afstand. Deze vriendschap en avond samen is juist zo leuk omdat het gelijkwaardig is. Ik wil dat graag zo houden.
Het niet uitspreken kost me wel even moeite. De emotie die door me heen gaat raast nog even na. En weer besef ik: ik heb een keuze. Dit gevoel dat nu overheerst kan ik loslaten. Dat moet ik bewust doen op dat moment, het gevoel laten voor wat het is maar dat lukt me ook. Vervolgens voel ik me krachtig, bij machte om invloed uit te oefenen. Ik ben best trots op mezelf.
Leren, jezelf ontwikkelen, gedrag veranderen: het is allemaal te begrijpen hoe het anders moet of anders kan. Het anders doen is echter de enige sleutel om een stap te zetten. Deze situatie was voor mij zo’n helder moment: het anders doen heeft uiteindelijk effect. Dus een keer deze gedachte niet uitspreken heeft me zo’n krachtige ervaring gegeven dat ik nu eerder zie wanneer ik weer in mijn zie je wel-modus terecht kom. En dat is, “zie je wel, ik zei het toch”, een lekker gevoel!
Catrien is trainer van onder andere de KIM en TIL bij Van Harte & Lingsma. Aan de slag met een training die inspeelt op de huidige tijdgeest en die je verder brengt in je persoonlijk leiderschap? Neem dan contact met ons op of lees meer over de KIM en de TIL.