De Passie van Pasen … over dood en wederopstanding en de moestuintjes van Albert Heijn
Als kind groeide ik op in een orthodox christelijk milieu. De kaders waren helder en de vele geboden en verboden stonden niet of nauwelijks ter discussie. Wij waren gereformeerd en dus niet van het rijke Roomse leven met de vele beelden en magische rituelen. Wij hadden er eigenlijk maar twee: de doop van baby’s en het zogenaamde Heilig Avondmaal, een verwijzing naar de laatste maaltijd die Jezus met zijn volgelingen heeft genuttigd, voordat hij werd verraden en overgeleverd aan de Romeinse bezetter om te sterven aan een kruis. Ik kan me nog goed herinneren dat ik zwaar onder de indruk was als de dominee een stukje brood brak en plechtig verklaarde dat dit de herinnering was aan het lichaam van Jezus, dat gebroken werd voor onze zonden. En ook als hij de beker met wijn optilde als de herinnering aan het bloed van Jezus, keek ik met open mond toe. Iets in mij besefte dat ik getuige was van iets groots en meeslepends al kon ik er met mijn kind-bewustzijn nog niet bij.
The Passion
Op de donderdag voor Pasen wordt – inmiddels al weer heel wat jaren – The Passion opgevoerd en uitgezonden op TV. Dit jaar vanuit Amsterdam Zuid-Oost. Ik kijk er alweer naar uit. Alsof ik als kind weer even terug ben in de kerkbank. Juist ook omdat ik ben gaan beseffen, dat veel van de verhalen en rituelen die worden beschreven en verfilmd, over mij gaan. Het raakt mij omdat ik er iets in herken. Zo ook The Passion, het verhaal over de laatste week van het leven van Jezus, zijn dood én wederopstanding. Ook los van religie, dogma en kerk een aansprekend en archetypisch verhaal over passie; over lijden, liefde en hart voor de zaak. Het spiegelt mij de vraag voor waar ik mijn leven eigenlijk voor leef? Hoe zit het met mijn idealen? En ben ik bereid om er echt voor te gaan staan en er desnoods voor te sterven? Net als zovelen van jullie wil ik passie en vuur, liefde en geluk, veiligheid en zekerheid. Alleen vraag ik me dan tegelijkertijd af of ik wel zo’n held ben en dus ook de keerzijde van de medaille ten volle wil accepteren?! Ik wil wel opstaan, maar wil ik daarvoor eerst ook sterven? Ik wil wel ‘the glory’, maar het ontbreekt mij vaak aan ‘guts’.
De les van het moestuintje
En terwijl ik mijzelf deze vragen stel, valt mijn oog op een paar moestuintjes van Albert Heijn, die in de vensterbank van het keukenraam staan. Ik kijk naar cherrytomaatjes, radijs, komkommer, wortels en zonnebloemen in spé! En als er verder niks gebeurt zullen ze dat blijven ook. Een grote potentie, maar nul vrucht. De zaadjes kunnen pas vruchten en bloemen worden als ik ze de kans geef om een transformatie te ondergaan. Een zaadje zal dan ‘sterven’ aan zijn huidige vorm om uit te kunnen groeien tot wat het allemaal al in zich heeft en “weder op te staan” als vrucht of als bloem.
Metafoor voor ont-wikkeling
In mijn werk geniet ik er van als ik een bijdrage kan leveren aan de ontwikkeling van mensen en organisaties. Dat is ook waar wij als Van Harte & Lingsma ons sterk voor willen maken. Alleen is dat soms een pijnlijk proces, omdat wij mensen uitdagen om duurzaam te veranderen. Eigenlijk vragen we van onze deelnemers om een beetje te sterven en daarna weer op te staan. In die volgorde. Zo archetypisch als het maar kan, omdat het nu eenmaal niet anders kan. Ont-wikkeling gaat gepaard met het afscheid nemen van dingen, gewoonten, overlevingsmechanismen en niet helpende, maar o zo veilige en dierbare patronen, die ons passen als een tweede huid. Als trainer/coach voel ik mij op zo’n moment dan ook een beetje een stervensbegeleider. Met compassie én bewondering kijk ik naar het gevecht van deelnemers. Ze kunnen zich verloren voelen, moe en in verwarring. Ze knokken met hun eigen interne weerstand. En terwijl alles in mij ze te hulp wil schieten om ze uit hun lijden te verlossen, duw ik ze (indien nodig) vanuit mijn rol, maar met dezelfde compassie, vaak nog een stukje verder over het spreekwoordelijke randje. Ik doe dat echter alleen omdat ik heilig vertrouw op hun enorme veerkracht en potentie. En hoe mooi is het dan als ik iemand zijn/haar rug weer zie rechten en met nieuwe energie opstaan! Als ze de held worden in hun eigen verhaal. De protagonist in hun eigen film. Hoe kostbaar is dan een kwetsbaar mens!
Dat is voor mij de passie van Pasen!
Heeft de blog van Henk je getriggerd om met veerkracht en energie op te staan? Onze leiderschapstrainingen kunnen je hierbij helpen!