De Kracht van Onbaatzuchtige Compassie
De afgelopen weken zijn wij in Nederland en in de rest van de wereld geconfronteerd met het coronavirus. Een pandemie die zijn weerga niet kent en die wereldwijd op verschillende niveaus tot alarmerende toestanden heeft geleid. Waar een wereld of samenleving in crisis is, blijkt uit diverse wetenschappelijke studies dat samenwerking en onbaatzuchtig handelen belangrijk zijn om grote uitdagingen het hoofd te bieden. Daarom doen onze regeringsleiders ook een beroep op de inzet van de diverse dienst- en zorgverleners om. Soms met gevaar voor eigen gezondheid en leven, in de vuurlinie te gaan staan.
Wie zijn de mensen die dit doen? Wat drijft hen in de kern? Als Psycholoog en voormalig Verpleegkundige heb ik wel een vermoeden waarom zorgprofessionals zich ‘geroepen voelen’. Om zichzelf weg te cijferen en er voor anderen te zijn. Immers, bij Van Harte & Lingsma zien we mensen voor wie ze zijn.
Egoïsme of Zuiver Altruïsme?
Zorgprofessionals zijn in mijn optiek altruïstisch ingesteld. Natuurlijk is er geen blauwdruk als het gaat om een persoonlijkheidsprofiel. Maar over het geheel genomen zijn het mensen die uitgaan van het goede in anderen. Mensen die zich oprecht vriendelijk en bescheiden opstellen, die zorgzaam zijn ingesteld en die groepsbelang prevaleren boven die van henzelf. Professionals die wars zijn van egoïstische verlangens en van egocentrisme. Die tot doel hebben een bijdrage te leveren aan het welzijn van anderen.
Plat gezegd lijkt het alsof zij idealisten zijn die vooral ten dienste staan van anderen en dus minder van zichzelf. Maar is dat wel zo? Een altruistische daad kan ook vanuit een egoistisch motief worden ingezet. Men krijgt er zelf een goed gevoel van om ‘nodig te zijn’, of er wordt impliciet verwacht dat je er iets voor terug krijgt. Helpend gedrag kan dan een neiging tot wederkerigheid (‘voor wat hoort wat’) leiden. Toch ben ik van mening dat de meeste zorgprofessionals gevoelsmensen zijn die zich puur onbaatzuchtig inzetten vanuit een streven om verbonden te zijn met hun medemens. Die zuiver vanuit hun hart denken, voelen en handelen, die met compassie en oprechte aandacht ‘er voor anderen zijn’.
Saamhorigheid en persoonlijk leiderschap
In essentie worden zorgprofessionals in hun doen en laten gedreven om vanuit een mensgerichte, altruïstische instelling iets concreets voor anderen te kunnen betekenen. Zij zijn teamspelers die zich vanuit een faciliterende rol binnen samenwerkingsverbanden inspannen om vanuit hun gevoel, normen en waarden invulling te geven aan wat anderen wensen en/of behoeven. Deze mensen zijn een inspiratiebron voor ons allen, zeker ook voor de regeringsleiders om hen te bewegen hun krachten te bundelen. Door saamhorig te zijn en vanuit zuivere intenties, lef en persoonlijk leiderschap je voor het collectieve belang in te zetten. Door niet op leiders te gaan zitten wachten, maar vanuit intrinsieke motivatie je ten behoeve van het welzijn van anderen in te zetten en er gezamenlijk voor te zorgen dat de samenleving blijft functioneren.
Laten wij hen blijven waarderen voor wat zij voor ons doen, elke dag weer!!