De drie leerlijnen van het leven
Mijn zoon staat op het punt om, met zijn 18 jaar, te vertrekken naar Australië. Voor zijn tussenjaar gaat hij het avontuur aan om aan de andere kant van de wereld surfles te geven. Ik heb regelmatig mijn kinderen genoemd in dit soort stukjes. En elke keer merk ik weer hoeveel ik er van leer om hun vader te mogen zijn.
Het eerste wat opvalt als men mijn zoon en mij ontmoet, is hoeveel we op elkaar lijken. Fysiek maar ook qua persoonlijkheid. Er is ook zoveel wat ik in hem herken. Hoe hij beweegt, hoe hij praat, hoe zijn redenaties hem tot inzichten of knoopsels kunnen brengen. In die zin is er met zijn vertrek de wijde wereld in, een voortzetting van waar ik vandaan kom en waar hij naar toe gaat. Hoewel deze reis helemaal van hem is, is er ook sprake van een soort ‘doorgeven van’. Datgene wat ik gekregen heb van mijn vader, neemt hij weer mee de wereld in. Een innemendheid, een lichtvoetigheid, met een overdadig gevoel van mensenliefde en levenslust.
Daarnaast gaat er ook door me heen hoe we de afgelopen jaren naar elkaar zijn toegegroeid. Hoe tof het was om hem in die tijd te zien groeien van een jongetje naar een man. En hoe dat de interactie tussen ons verrijkt heeft. En hoe ik daardoor heb kunnen groeien als vader. Tussen ons heeft er een ruimte kunnen ontstaan waar we beiden iets hebben kunnen leren over wat het betekent om man te zijn. Wat integriteit betekent en wat dat van jezelf als man, als mens vraagt. In het leven te staan als een feilbaar, maar autonoom persoon en vandaaruit contact te maken met anderen. Met alle kwetsbaarheden en schatten van dien.
En als laatste kom ik op de onherroepelijke komst van mijn winter. Nu mijn zoon de lente in gaat. De wereld intrekt en de meest prachtige avonturen aan zal gaan. Luidt dat bij mij de herfst in het leven in. In het leven doorgeven, waarbij ik mijn plek in deze speeltuin van het leven zie verschuiven, vervult me met een gevoel van trots maar ook van weemoed. Trots natuurlijk omdat ik mijn zoon zo zie opbloeien. Weemoed omdat dit me ook brengt bij de eindigheid van alles. Het is hoe de dingen gaan.
In het begeleiden en/of werken met mensen in onze assessments en trainingen zijn er in essentie drie aanvliegroutes die je kan onderscheiden. Die van het achterland (wie zijn ons voor gegaan?), van de horizontale interactie patronen (hoe gaan we met elkaar om?) en van de grote verticale orde (de universele wetten van het leven).
Als we kundig genoeg zijn om die drie leerlijnen te onderscheiden, te kunnen duiden en de tegenwoordigheid van geest kunnen opbrengen om vanuit die duiding, te bezien welke volgende ontwikkelstap zich aandient, dan helpt dat enorm bij het dragen van de last van dit mens-zijn. Als ik weet dat ik mijn plek heb als zoon en als vader, kan genieten van het wederzijds leren in de interactie en me kan overgeven aan hoe het leven geleefd wordt, dan lukt het me een stuk beter om dat bangige gevoel wat bij het loslaten van mijn zoon hoort, te dragen. En is er ook meer ruimte om voluit en mega trots op die lieve, slimme en mooie man te zijn.
——————–
Auteur
Geschreven door Danny van der Schoor – Assessment adviseur en trainer.
