Twee minuten aandacht is gelijk aan twee minuten lef!

Toen ik dertig werd nodigde ik elf vriendinnen uit voor een weekend weg. In plaats van een vluchtige verjaardag waarop je toch niemand echt spreekt, had ik een weekendlang mijn dierbaarste vrienden om me heen.

Tien jaar later deed ik dat voor mijn veertigste verjaardag opnieuw. En ik ontving de mooiste cadeaus die ik me maar kon wensen: twee minuten aandacht en een oneindig gevoel van dankbaarheid. Nu denk je misschien ‘een schrale oogst voor een heel weekend’, maar ik zal je uitleggen waarom die twee minuten zo waardevol waren.

Een van mijn ‘weekendvriendinnen’ (tevens collega-trainer) had bedacht dat het een mooi idee zou zijn als iedereen een twee-minuten-speech voor mij zou houden. Ieder op haar eigen manier en in de vorm van haar keuze, met mij als onderwerp: wat ze in mij waarderen, waarom we vrienden zijn, herinneringen, anekdotes; wat je maar wilde zeggen. Om het geheel letterlijk wat aan te kleden waren er attributen zoals feesthoedjes, sjaals, pruiken en een beschilderd klapstoeltje. Dit stoeltje ging het hele weekend overal met ons mee en werd erbij gepakt als iemand zijn twee-minuten wilde inzetten. Dan werd iedereen opgetrommeld, kreeg ik iets op of om en, zittend op mijn eigen gepersonaliseerde klapstoel, werd ik dan toegesproken. Nou ben ik een makkelijke huiler, dat geef ik toe, maar met zulke lieve warme woorden houdt niemand het volgens mij droog.

Verbonden door momenten van mooie woorden

Tijden had ik ernaar uitgekeken en me een beeld gevormd van hoe dit weekend zou verlopen. De helft van de groep kende elkaar namelijk niet goed, toch altijd een risico. Bij het afscheid vertrokken we als één grote vriendinnengroep verbonden door alle momenten van mooie woorden (en de uren weerwolven: dat ook niet te vergeten).

Over de doden….

Terugkijkend op dit warme bad van vriendschap, ontroering en oprechte aandacht – ik was gesloopt van alle emoties kan ik je zeggen – en tijd voor en met elkaar, bedacht ik me dat het helaas maar weinig voorkomt dat je bij leven dit soort essentiële waardevolle woorden tegen elkaar zegt. Hoeveel iemand voor je betekent, hoe dankbaar je iemand bent, hoeveel je van iemand houdt. Het lijkt wel, alsof iemand eerst moet overlijden, voordat we de tijd en de woorden vinden om te vertellen hoe belangrijk iemand voor ons was. Over de doden niets dan goeds immers. Maar waarom – in hemelsnaam – doen we dat dan niet als de ander het nog kan horen?

Het gaat om lef

Afgelopen zondag vierde mijn nicht – ook aanwezig op dat laatste weekend – haar verjaardag. Geïnspireerd door mijn verjaardag hadden we nu een kookworkshop met haar beste vrienden. Niet de standaard verjaardag, maar echt even met een klein groepje iets doen en samen zijn. Ze miste alleen die twee minuten aandacht nog. Dus ze zei grappend tegen mij “nou ga je gang hoor met je twee minuten”. Ik lachte wat schaapachtig en merkte dat ik het onderwerp met een grapje afdeed. Intussen raasde in mijn hoofd de ene na de andere smoes om het voor mezelf goed te praten dat ik er: a. niet eens aan had gedacht om iets voor te bereiden en b. nu het me werd toegeworpen ik er onderuit wilde komen. Alleen al denkend aan de twee-minuten voor haar zou ik niet uit mijn woorden kunnen komen zonder meteen te moeten janken, wist ik niet precies wat ik dan moest vertellen en schaamde ik me om dat en plein publique te moeten doen. Ik had het lef niet en daar baal ik nu van. Achteraf dacht ik, wat maakt het uit als ik daar jankend had gestaan, niet uit mijn woorden had kunnen komen en iedereen me aan had gestaard. Het gaat om háár, om te zeggen wat ze voor me betekent, hoe blij ik ben met haar in mijn leven, hoe blij ze me maakt, hoe thuis en welkom ik me bij haar voel, hoeveel we al hebben meegemaakt, dat we aan een woord genoeg hebben, dat we zo op elkaar lijken, dat ze er altijd is voor me. Ik zou achteraf vast blij geweest zijn dat ik haar, net als zij mij, had toegesproken en zij waarschijnlijk dankbaar voor mijn woorden.

Dat alles heeft ze dus niet gehoord. En waarom niet? Omdat het heel veel lef vraagt. Lef om echt even contact te maken, om jezelf kwetsbaar op te stellen, om je emoties te laten zien en vooral om je hart te laten spreken. En dat terwijl intussen iedereen snakt naar dat warme bad van echte aandacht.

Where the magic happens

Komend weekend ga ik de uitdaging aan. Dan zijn we met de familie bijeen en ga ik mijn nicht alsnog haar twee-minuten-speech geven. Oncomfortabel zal het zeker zijn. Maar als ik de deelnemers aan mijn trainingen vraag lef en leiderschap te tonen en een stap buiten hun comfortzone te zetten, dan zal ik dat zelf ook moeten doen. Immers; that´s where the magic happens!

Voor wie zijn jouw twee minuten aandacht (meer dan twee mag trouwens ook hè!)? Laat je ons weten hoe het was om te geven en te ontvangen?