Tijd voor inspiratie

Al even routinematig wilde ze de transactie afsluiten:
‘Spaart u zegels?’
‘U wilt pinnen?’
‘Wilt u de bon?’
‘Nee?’
‘Dan wens ik u een prettig weekend!’

In een split second reageerde ik. Het flapte er zomaar uit …
‘Dank u, van hetzelfde en daarna een goede zondag!’

Op dat moment werd de routine doorbroken. Met in haar rechterhand al de pot pindakaas van de klant die na ons kwam, keek ze mij even vol verbazing aan.
‘Uhh .. ja .. u ook!’

Schoolagenda

Ik weet niet of ze mij begrepen heeft. Het doet er ook eigenlijk niet toe. Het was geeneens een bewuste actie van mij. Toch kwam er even een piepklein gaatje in de dagdagelijkse routine. Ik moest glimlachen en knikte haar gedag.
Op de terugweg naar huis drong het tot mij door dat ik mijn grootvader had geciteerd. Die zei dat namelijk ook altijd als mensen hem een goed weekend wensten. Het was een degelijke man, die opa van mij. Goed gereformeerd noemde men dat vroeger. Een man van principes met hier en daar ook zijn eigen ondeugd en inconsequenties. Ik kan me nog goed herinneren, dat ik mijn eerste schoolagenda kocht. Een Ryam of zo, want dat merk stond in de boekenlijst en daar wilde je als brugpiepertje natuurlijk niet van afwijken. Trots liet ik mijn boeken – en dus ook mijn nieuwe schoolagenda – aan mijn opa zien. Ik weet niet meer wat hij van mijn boeken vond, maar zijn aandacht ging uit naar de agenda. Hij bekeek hem, bladerde er wat in en gaf hem afkeurend aan mij terug. “Da’s geen goeie, mijn jong. De week eindigt in deze agenda met een zondag en dat klopt niet. Hij had ermee motte beginnen!”

Hij is inmiddels al bijna 35 jaar dood, de goeie man. Maar nu ik zo aan hem terugdenk, had hij wel een punt te pakken. Strikt genomen had hij natuurlijk gelijk. Vanaf het moment dat de Romeinse Keizer Constantijn de Grote (306-337) het Christendom tot staatsgodsdienst verhief, kennen wij de zogenaamde Bijbelse weekindeling. Elke week heeft 7 dagen, te beginnen op de dies solis, de dag van de zon en eindigend op dies saturni, de dag van Saturnus, onze zaterdag. Wanneer wij iemand een goed weekeinde wensen, dan wensen we diegene letterlijk een goede zaterdag. Vandaar wellicht ook de standaard reactie van mijn opa “… en daarna een goede zondag!” Toch denk ik dat hij hiermee een diepere, meer wezenlijke  laag  wilde aanboren. Ik kan het hem helaas niet meer vragen, maar zo niet, dan neem ik dit geheel voor eigen rekening.

In het klassieke scheppingsverhaal wordt beschreven dat God in 6 dagen de wereld heeft geschapen. Op de zesde dag “… maakte God de mens. Hij vormde hem uit stof, uit aarde, en blies hem levensadem in de neus. Zo werd de mens een levend wezen.”  Vervolgens rustte God op de zevende dag. Opvallend is echter, dat deze zevende dag, deze rustdag, de eerste volledige dag van de mens op aarde was. Hij had nog niks gepresteerd, had nog niks hoeven doen, en mocht toch beginnen met rust.

“Oh, oh, oh .. even rustig ademhalen ..”

Eigenlijk best een mooie boodschap, al zeg ik het zelf. Inspirerend in de meest letterlijke betekenis van het woord: levensadem, de spirit er in, de geest er in. Daarmee komt de vorm tot leven. Worden wij mensen wezenlijk. En gaat het ons niet juist hierom, wanneer we iemand of iets als inspirerend ervaren? Dat er iets wezenlijks wordt geraakt, waardoor we de vibraties van het leven voelen. Waardoor er enthousiasme wordt opgewekt en er energie vrijkomt.

Ik maak het wel eens mee, dat deelnemers aan één van mijn trainingen, rust als leerdoel formuleren. Voor de een is dat een puur instrumenteel doel. Meer ruimte inbouwen in hun agenda. Bij navraag blijkt echter dat dit voor een ander over een meer wezenlijke rust gaat. Innerlijke rust. Zingeving. Inspiratie. En je zou kunnen zeggen dat het één voorwaarde is voor het ander. Ruimte in onze agenda om rust te nemen en van daaruit weer energie op te doen en geïnspireerd te raken.

En ligt hier niet het geheim van die mensen, die wij als inspirerend ervaren? Een tijdje geleden zag ik in het tv-programma Tegenlicht een documentaire over de Braziliaan Ricardo Semler. Wat mij onder andere is bijgebleven is een scene, waarin hij – gezeten in een schommelstoel op zijn balkon – aan het begin van de dag zijn agenda doornam. Hij stelde zich daarbij de vraag: “Wat is nu echt belangrijk?” om vervolgens alles wat hij niet met ja kon beantwoorden uit zijn agenda voor die dag te schrappen. Er bleef niet veel over. Wat hij hiermee wel voor zichzelf creëerde was tijd voor inspiratie.

“Oh, oh, oh .. even rustig ademhalen ..”

In de leergang Meesterschap in Leiderschap gaan we met onze deelnemers op zoek naar hun purpose, hun roeping, hun bestemming. En vervolgens dagen we ze uit om hun leven en werk vanuit deze purpose vorm te gaan geven. In dit proces geven we hen veel zogenaamde eigen tijd. Letterlijk sturen we soms een paar uur het bos in of bieden hen de mogelijkheid om een plek of omgeving te kiezen waar zij zich prettig voelen. Niet zelden maken we mee dat deelnemers hier in instantie heel erg aan moeten wennen. Letterlijk omdat ze het ontwend zijn om tijd te nemen voor rust en bezinning. Om in contact te treden met hun eigen bron van inspiratie. Sommigen vragen letterlijk hulp hierbij in de vorm van meer structuur en/of heldere richtvragen. Alsof je daarmee als het ware de inspiratie van buiten naar binnen kunt halen.

Wanneer ik geïnspireerd raak door iets of iemand, dan is dit alleen maar mogelijk, omdat iets of iemand mijn eigen inspiratiebron aanboort. Daarop sla ik aan, daardoor vibreert er iets in mij. Daar hoeft die ander helemaal zijn best niet voor te doen. En het enige wat bijvoorbeeld een schilderij hoeft te doen, is te blijven hangen. Ik word geïnspireerd als mijn wezen wordt geraakt, als ik wezenlijk mijzelf voel.
Vanuit mijn (persoonlijk) leiderschap heb ik de opdracht voor mijn eigen inspiratie te zorgen. Dit doe ik niet door maar te blijven hollen en rennen. Dit kan alleen als ik voldoende rust neem voor bezinning, voor meditatie, voor een gesprek van IK met IK. Niet als een sluitpost in mijn agenda, maar als een beginpunt van mijn activiteiten.
Daarin vind ik dat mijn opa een wezenlijk punt heeft. Een agenda hoort te beginnen op de zondag, de eerste dag van de week, een rustdag!
“Oh, oh, oh .. even rustig ademhalen .. want het regent zonnestralen”

Alvast een prettig weekend!


Wil je meer weten over de leergang Meesterschap in Leiderschap? Download hieronder de brochure of bel 071 51 91 630 voor een gesprek met Henk van de Steege.