Het begint met vertrouwen

Ik zal je de details van mijn mijmeringen besparen, maar de grote lijn is dat ik veel explicieter dankbaarheid voel voor hoe mijn leven er uit ziet. Mijn gezin, mijn familie en vrienden en mijn werk zijn me daardoor van veel grotere betekenis geworden. 

Wat me verder opviel toen ik me dit gisteren bedacht, is dat ik in de afgelopen 10 jaar nooit echt genaaid ben. Tja, ik heb ooit een veel te dure keuken gekocht, en een keer op marktplaats een miskoop gedaan, maar er is me nog nooit iets gebeurd dat mijn vertrouwen in mensen echt heeft beschadigd.

Vertrouwen

Tica Peeman schrijft in haar boek dat vertrouwen een ‘werkwoord’ is en dat je als leidinggevende bepaald gedrag hebt te tonen om een organisatie te creëren waarin mensen elkaar vertrouwen. Daar weten we namelijk van dat die organisaties beter, effectiever, gezonder en winst (people, planet, profit)-gevender zijn. Haar stelling is dat ‘vertrouwen een bewuste beginkeuze zou moeten zijn en geen wenselijk eindresultaat.’

Een definitie van vertrouwen:
De bereidheid je kwetsbaar op te stellen ten opzichte van de acties van de ander, gebaseerd op de verwachting dat de ander een bepaald gedrag zal vertonen dat belangrijk voor je is, zonder dat je de mogelijkheid hebt om op de ander toezicht te houden. (Mayer, Davis en Schoorman)

Bereidheid

In de afgelopen 10 jaar heb ik te veel meegemaakt om mezelf nog naïef te noemen. Dat was ik wel. Nog steeds ben ik soms te impulsief, flegmatisch (te veel gericht op alleen maar de leuke dingen) en lichtvoetig, maar de naïviteit is echt wel verdwenen. En toch is de bereidheid die in de definitie wordt genoemd nooit verdwenen.
Blijkbaar heb ik die beginsituatie die Tica noemt vaak/altijd onbewust gekozen. Wellicht was ik 10 jaar geleden naïef door te denken dat daardoor mijn vertouwen nooit zou worden beschaamd. Dat heeft het wel, maar dat heeft me nooit de bereidheid doen laten verminderen. En het netto effect van 10 jaar het zo aanpakken, is dat ik heel veel vertrouwen van mijn omgeving ervaar. En zo is dat cliché van ‘je oogst wat je zaait’ toch weer van toepassing. Gaaf!

Volgens mij is deze redenering waterdicht! Als een opdrachtgever ons hun kandidaat van een assessment toevertrouwt, zien we dat inderdaad als een daad van vertrouwen. En ik geloof dat we dat vertrouwen zelf veroorzaken: we kiezen er namelijk voor om er van uit te gaan dat de opdrachtgevers het allerbeste voor heeft met hun kandidaat. Zodra dat namelijk niet het geval zou zijn, zouden we nooit een klus van ze aannemen. Zo krijgen we dus vertrouwen door het in eerste instantie weg te geven.

En wantrouwen?

Ik hoor je denken. Ja, maar al die wantrouwende organisaties dan? Doe je daar dan geen zaken mee? Nee. Dat doen we niet. Die willen ons sowieso niet hebben. En daar waar wantrouwen regeert, maar waar we (opdrachtgever en wij) merken dat er potentie van een beginsituatie is die op vertrouwen is gebaseerd, gaan we vol gas met ze aan de slag. In de verwachting dat het persoonlijk leiderschap van alle betrokkenen het verschil kan maken als we het aanwakkeren! Zo wil ik best nog graag 10 jaar meehelpen het verschil te maken. Ik wil best nog eens 10 jaar mensen zien voor wie ze zijn.