Doelen en deadlines
Doelen en deadlines stellen, nooit zo mijn ding geweest. Het gaf me stress, een continu gevoel van druk. Dat er in mijn achterhoofd steeds iets zit wat nog moet. En dan vooral de deadlines die buiten mijn comfortzone liggen. Dat zijn dan bijvoorbeeld nieuwe taken, projecten, trainingen. Ik kan er dan enorm tegen op zien, gaan uitstellen en er onderuit proberen te komen. Als de deadline-dag zich dan aandient en het toch gelukt is, baal ik achteraf altijd dat de aanloop er naar toe me zoveel energie heeft gekost. Drie jaar geleden diende zich ook een deadline aan: de Ladies run van Pink Ribbon.
Vriendin Evy
Om mijn collega weer fit en fruitig te krijgen – ze was toen herstellende van borstkanker – was het initiatief ontstaan om met een groepje collega’s te gaan trainen voor deze run. Na wat tegensputteren van mijn kant (slechte knieën, niets voor mij etc.), werd er een whatsapp-groep aangemaakt en gingen de eerste aanmoedigingen over en weer. Dus toen moest ik wel.
In die tijd werd Evy langzaamaan mijn nieuwe beste vriendin. Evy is de Belgische dame met een hardloop-app. Met haar ging ik aan de slag. In het begin betekende dat overigens dat ik – geheel volgens mijn patroon – prima kon uitstellen en vermijden. Maar ik wist dat dat geen optie was, want vijf kilometer hardlopen vanuit het niets en zonder trainen zou geen fraaie finishfoto opleveren. Dus ging ik de looptrainingen plannen. Volgens Evy kwam dat neer op drie lessen per week, tien weken lang. “Weer of geen weer, gij zult fier op u zelf zijn als ge straks weer op de bank zit,” zei ze. Na het lopen was ik inderdaad altijd fier op mezelf.
Zo ging ik van zo goed als niets (afwisselend twee minuten rennen en twee minuten wandelen) naar vijf kilometer non-stop hardlopen. Voor sommigen is dat niks bijzonders, maar voor mij een hele prestatie. Nooit gedacht dat ik en mijn lijf dat konden.
Groepsdoel
Ik was verbaasd over hoe het voor mij werkt om op het fysieke vlak een deadline te hebben. Hoewel het me iedere keer weer moeite kostte om te gaan, was die deadline nu helder en helpend. Daarbij had het gezamenlijke aspect ook invloed: ik ging samen de run doen. Door de app-aanmoedigingen van mij collega’s (en de schoppen onder mijn kont van mijn man) trok ik dan toch maar weer braaf de snelle schoenen aan. Want als ik eerlijk ben: doelen die ik alleen met en voor mezelf stel, willen nog wel eens verzanden. Nu met dit groepsdoel en daarmee ook de bijkomende groepsdruk was er geen uitweg meer en hield ik me eigenlijk braaf aan mijn schema. Als klap op de vuurpijl gaf het lopen volgens een schema me ook weer rust dat ik de deadline dan ook wel zou halen.
Van smoes naar helpende gedachten
Afgelopen voorjaar deed er voor de vierde keer een team van Van Harte & Lingsma mee met de ladiesrun. Het was drie jaar na de hierboven beschreven eerste keer. Bij de twee tussenliggende runs had ik een zwangerschapsexcuus, maar nu moest ik weer aan de bak. Evy had ik al tijden niet meer gesproken en de deadline kwam in zicht. Als ik me netjes aan mijn schema zou houden zou ik het nog net redden om binnen de 10 weken weer 5 kilometer te rennen. Naar mate de weken vorderden en de deadline dichterbij kwam, ging ik het rennen serieuzer nemen. Smoesjes als: “ik heb al zo hard gewerkt dus nu even niet” of “ik ren het beste in de ochtend en dat kan alleen in het weekend”, maakten plaats voor helpende gedachten als: “als ik vroeg eet met de meiden kan ik om half acht ’s avonds echt wel weer rennen en kan ik alsnog om half negen op de bank crashen. Straks voel ik me vast beter.”
In beweging komen
De run is nu achter de rug. Mijn finish foto, indien gemaakt, zou er blij en zelfverzekerd hebben uitgezien. Die dag had ik goede benen en de 7,5 kilometer had ik denk ik ook nog gered (sprak zij overmoedig).
Op dit moment is er geen deadline meer en heb ik niet meer gerend: te warm, te laat thuis, mijn man al paar avonden niet gezien etc. Weer terug bij af, zo voelt het ergens. En ergens ook weer niet. Het enige wat ik nu hoef te doen is mezelf te realiseren dat ik vaak pas in beweging kom (letterlijk en figuurlijk) als ik een deadline heb. Waar ik eerst vooral de ervaring had dat deadlines tegen me werkte zie ik nu steeds meer hoe ze juist voor me werken.
En trouwens, deze blog had ik overigens ruim voor de deadline af. Het moet niet gekker worden…
Herken je dat? Een doel stellen en de deadline niet halen? Of het net wel halen maar met moeite (en misschien wat stress)? Misschien laat je je afleiden en dwaalt je aandacht af. Of je laat je rationeel gestelde doel uitgroeien tot een emotioneel niet te beklimmen berg. Voor wie meer rust en resultaat wil in werksituaties én in privé, hebben we een mooie training: Energiek leven, Effectief werken.