Wilma van der Klugt over Persoonlijke Communicatie & Interactie
Wilma van der Klugt is Teamleider Spoedeisende Hulp bij Alrijne Ziekenhuis en volgde de training Persoonlijke Communicatie & Interactie (voorheen de KIG).
“Zorgen zit in mijn DNA. Als verpleegkundige, als moeder, als partner, als teamleider. Ik wil er zijn voor anderen – op mijn werk én thuis. Maar ergens onderweg vergat ik iets essentieels: mezelf. Als teamleider van de Spoedeisende Hulp geef ik leiding aan een team van tachtig mensen. Dat is veel. Ik voelde me continu verantwoordelijk: voor het reilen en zeilen van de afdeling, voor collega’s die vastliepen, voor roosters, processen, emoties. En dat ging thuis dan door. Ik was altijd ‘aan’, hield alles draaiende, wilde op elk vlak goed zijn, én meer.
Toen kwam de KIG [red: inmiddels Persoonlijke Communicatie & Interactie] op mijn pad. Twee collega’s vertelden me wat de training hen had gebracht en dat voelde als iets wat ik nodig had. Dat bleek te kloppen. Want waar mijn managementopleiding me vooral hielp met de inhoudelijke kant, vond ik nu antwoord op vragen als: wat doe je als iemand huilend bij je bureau staat? Hoe blijf je stevig in je schoenen staan, juist als het schuurt? Wie ben ik in de omgang met anderen?
De training was intens. Confronterend. En ongelofelijk waardevol. Alsof je uit de dagelijkse werkelijkheid stapt, en op een plek komt waar je jezelf even helemaal tegenkomt. Eén moment is me heel sterk bijgebleven. Tijdens een ogenschijnlijk klein voorval hield Joris, de trainer, me een spiegel voor door te vragen waarom ik voor hem wilde zorgen. Die simpele vraag deed iets groots. Want precies dat was mijn reflex: zorgen, vooruitdenken, oplossen, ook als niemand me daarom vroeg. Door het gesprek dat daaruit volgde, begon ik te zien hoe vaak ik, met de beste bedoelingen, meteen de oplossing wil aandragen voor anderen. Ik leerde dat je het ook goed kan doen, zonder direct voor iemand te zorgen. Dat was heel waardevol.
Ik zie en voel echt verschil in mijn dagelijkse leven. Vroeger kon ik elke traan en elke frustratie van een collega mee naar huis nemen. Nu ben ik nog steeds empathisch en geïnteresseerd, maar stel aan het einde van een moeilijk gesprek de vraag: ‘Wat verwacht je nu van mij?’ En soms is het antwoord: ‘Niks, ik wilde het gewoon even kwijt.’ Dan kan ik het loslaten. Zonder schuldgevoel. Zonder redder te zijn. Dat is voor mij nieuw, en zó bevrijdend.
De kracht van de training zit in de combinatie: theorie en praktijk, veiligheid en confrontatie, lichtheid en diepgang. En natuurlijk een goede trainer. Maar bovenal: in de ruimte die je krijgt om jezelf onder ogen te komen, met alles wat er is. De training heeft me geleerd dat ik niet overal verantwoordelijk voor ben – en dat ook niet hóef te zijn. Dat ik niet alles hoef op te lossen. Niet voor mijn collega’s, niet voor mijn kinderen, niet voor mijn manager – en ook niet voor mezelf. Voor het eerst voel ik: ik hoef het niet perfect te doen om goed te zijn. En dat geeft ruimte. Adem. En nieuwe energie om te leiden vanuit verbinding, in plaats van uit de drang om te zorgen.
Ontdek Persoonlijke Communicatie en Interactie