Media van de maand – April
Achter de maskers.
Na de persconferentie van de week ging ik met een ontevreden en onbestendig gevoel de nacht in. Zorgen om de onderneming, om de collega’s, om onze deelnemers. Ik wil zo graag weer ‘aan de bal’. Bouwen, werken en weer herstellen aan wat we aan klappen aan het incasseren zijn. De afgelopen weken heb ik er veel aan gehad dat ik het idee had druk te zijn met belangrijke en urgente zaken.
Deze week was zo’n beetje de eerste week dat het rustiger werd in mijn agenda. Daardoor kwam er ruimte voor meer contemplatie. Hoe gaan we ons voorbereiden op de komende maanden. Hoe gaan we straks weer kunnen trainen met 1,5m? Wat kunnen we aanbieden om ‘on top of it’ te blijven? En daarom dus die ontevredenheid en onbestendigheid. Het gaat me te langzaam.
En toen kwam ik dit artikel tegen. Het zijn korte impressies van wat zich moet afspelen in al die ziekenhuizen bij ons in Nederland. Allemaal binnen een straal van hooguit 150 km vanwaar jij je nu bevindt.
In onze trainingen werken we veel met maskers. Hoe ze eruitzien, waar we ze voor nodig hebben, wat we er mee verbergen en beschermen, hoe we ze af kunnen zetten. En wat we daarmee kunnen winnen. Als professional, als leider, als mens.
Hier doen de zorg-professionals de maskers ook even af. Niet in een training. Niet om te groeien als persoon, niet om tot meer ontwikkelde leider te worden. Maar om te laten zien hoe het er in de frontlinie uit ziet.
Als ik de portretten zie en de teksten lees, dan verschrompelt mijn frustratie over het niet voluit kunnen werken aan werk. Over de beperkingen die ik gister nogmaals heb zien genomen worden. Over de neiging die ik steeds meer voel om gewoon wél lekker m’n ding te doen. Omdat het allemaal wel meevalt en prima te vergelijken is met een normale griepepidemie. Het maakt dat ik nog meer dankbaarheid voel dat mijn pappa en mamma en de rest van de familie en vrienden allemaal ok zijn. En het maakt ook dat ik dat zou wil houden.
Het stuk is echt, en rauw, en ja ook wel eng. Maar ik heb invloed. Ik kan nadenken over wat verstandig is om te doen. Ik kan vriendelijk en respectvol in de supermarkt met al die mensen omgaan. Ik kan mijn bewegingen beperken en daarmee bijdragen aan de werkdruk van die helden in de Zorg. En ik kan nog meer mijn best doen om de afweging die we in Nederland te maken hebben met meer nuance te bezien. Bij elk dilemma wat ik daarin tegenkom kan ik mezelf afvragen: Wat zou de Liefde doen? Gas geven om weer de ratrace in te gaan of te vertragen en te bezien wat dat aan wijsheid brengt.
Voor al de mensen die financiële pijn lijden en wellicht de wanhoop nabij zijn omdat ze hun business zien verdampen door al de restricties. Ik zou willen dat ik het voor je weg zou kunnen toveren. Ik kan dat niet. Maar ik beloof je: dit is het begin van je grootste en mooiste avontuur. Want hoe eng, akelig of rot dan ook. Elke crisis is het beginpunt van een prachtige reis.