Marlies Reinders maakte zichzelf zichtbaar via De Spiegel
“Nu ik kan zeggen wat ik voel, is de wereld voor mij veranderd”
De in hart en nieren Rotterdamse – “Rotterdam is mijn stad” – Marlies Reinders is vrouw in een mannenwereld, waarin ze zich thuis voelt. Bouwkundig adviseur is ze, voor de gemeente Rotterdam. Opgegroeid als jongste in het gezin en tamelijk eigengereid wist ze al snel dat ze in de voetsporen van haar opa wilde treden. Marlies: “Hij was architect, dus ik wilde bouwkunde gaan doen.” Ze studeerde architectuur aan de Hogeschool Rotterdam en haar hele werkende leven al zit ze in de wereld van de bouw. Mooie dingen maken is wat haar drijft. ‘De Spiegel’ van Van Harte & Lingsma deed ze, omdat ze meer zichtbaar wilde zijn voor haar omgeving. Met succes.
De wil om te creëren zat er bij Marlies altijd al in. Marlies: “Ik was altijd met mijn kamertje bezig. Maar ik zat op een conservatieve school en verpleegster worden lag meer voor de hand dan architect, zoals mijn opa. Maar ik was tegendraads, dus ik koos voor bouwkunde. In 1986 startte ik mijn opleiding aan de Hogeschool Rotterdam, met vijftig mannen en behalve ik nog één andere vrouw. Ze is nog steeds een vriendin van me.”
Sociaal hart
Na haar afstuderen ging ze aan de slag bij een aannemersbedrijf en daarna nog bij andere aannemers. “Na een jaar of drie ging het dan altijd kriebelen en dat wilde ik weer wat anders”, zegt Marlies. Bijzonder dus, dat ze nu alweer ruim tien jaar voor de gemeente Rotterdam werkt. Marlies: “Ik heb het naar m’n zin hier, want bij een gemeente kun je heel verschillende dingen doen. Ik werk bij bouw- en woningtoezicht en help daar vooral mensen in achterstandswijken. Dat past ook bij mijn sociale hart. In die wijken is vaak geen oog voor het onderhoud aan een pand. Vroeger lieten we de situatie dan uit de hand lopen, waarna een boete volgde. Tegenwoordig doen we preventief aan onderhoud. De tijden zijn veranderd.”
Onzichtbaar zijn
Het gaat goed met Marlies’ carrière. Toch besluit ze met haar ontwikkeling aan de slag te gaan. Wat was de aanleiding? Marlies: “Ik was lange tijd de enige vrouw in het team adviseurs bij bouw- en woningtoezicht. Ieder heeft daar zijn eigen specialiteit. Maar wat gek was, dat was dat vragen over mijn vakgebied niet bij mij terecht kwamen. Ik werd gepasseerd, op verschillende fronten. Dat wilde ik niet langer. Ik hoef niet perse op de voorgrond, maar ik vond het ook niet fijn om onzichtbaar te zijn. Bovendien kwam ik erachter dat anderen mij anders zien dan hoe ik mezelf zie. Er moest echt iets gebeuren en daarom ben ik De Spiegel van Van Harte & Lingsma gaan doen.”
De vinger op de zere plek
De groep waarin Marlies startte met De Spiegel bestond uit tien mensen. Marlies: “Maar het voelde heel veilig. Allemaal vreemden, maar dat was juist fijn. De eerste dag was spannend en eng soms ook en de dag erna was heftig, met een acteur die meteen de vinger op de zere plek legde. Dat was raak. Janken natuurlijk en hoe! Dat luchtte enorm op. Ik ontdekte dat anderen mij zien als een sterk persoon die weet wat ze wil, maar ook dat ik mijn mening blijkbaar niet zei. Zelf voelde ik dat helemaal anders. Ik voerde bijvoorbeeld in mijn werk een gesprek met iemand dat niet lekker liep, maar daar deed ik dan niks mee. Ik kwam er nooit op terug. Dan merkte ik na verloop van tijd dat zo iemand dan naar een ander ging. Heel frustrerend.”
Een dame die haar mannetje staat
Eind oktober vorig jaar was Marlies’ laatste bijeenkomst van De Spiegel. Marlies: “Mijn leven is echt veranderd. Ik voel me veel vrijer. Ik zeg wat ik vind tegen de juiste persoon, in plaats van dat ik het alleen maar denk of tegen iemand anders zeg. En ik maak me er niet meer druk over of een ander mij dan een bitch vindt. Als het voor mij maar werkt. Eigenlijk doe ik nu zelf wat ik altijd zo bewonderde aan mannen. Je weet waar je aan toe bent met ze. En nu ben ik zelf dus one of the guys. Zo voelde ik me voor De Spiegel al wel, maar zo wás het blijkbaar niet, omdat anderen dat niet zo zagen. En nu wel. Ook privé is er veel veranderd. Ik woon langs het water en laatst heeft het hoogheemraadschap een stalen dijk geplaatst waarbij van alles misging. Ik zat in die tijd thuis te werken en ergerde me dood. Daarom heb ik me er helemaal in vastgebeten en er met de dijkgraaf over gesproken, omdat ik bij het projectteam geen gelijk kreeg. Weet je, ik sta gewoon rechterop tegenwoordig en ben een dame geworden die haar mannetje staat. Dankzij De Spiegel.”