Ik voel me voor het eerst als man gediscrimineerd
Ik verwacht over een paar dagen mijn eerste kindje. En ondanks het feit dat ik relatief oud ben om voor de eerste keer vader te worden (43), ben ik nog net een jaartje te vroeg. Want vanaf volgend jaar wordt het partnerverlof in Nederland namelijk maar liefst 2,5 keer zo lang! Maar… blijft toch nog steken op een schamele vijf dagen.
Dit is het laatste jaar dat de partner slechts twee dagen krijgt: ik vind het absurd weinig en niet meer van deze tijd! Twee dagen en dan zou ik alweer aan het werk moeten! Nou kan ik snel schakelen, maar ik denk dat ik deze ‘gebeurtenis’ toch echt wel wat langer wil verwerken.
Ik voel me voor het eerst als man gediscrimineerd. Een unieke ervaring, dat wel. Maar of ik er nou zo blij mee moet zijn? En natuurlijk, ik begrijp dat het voor mijn vrouw stukken zwaarder is dan voor mij (letterlijk en figuurlijk); alle (ver)lof voor haar. En hoewel ik ook snap dat sommige mannen het prima vinden om snel weer aan het werk te gaan, wil ik zoveel mogelijk bij ons kindje zijn, zeker in het begin.
Een breder perspectief
Maar laat ik het eens vanuit een breder perspectief bekijken. Ik ben immers niet de enige man die hiermee wordt geconfronteerd. Het is bekend dat we als Nederland onderaan het lijstje bungelen in Europa, o.a. met Ierland en Italië; twee of minder dagen voor de partner. Als ik minimaal 14 dagen had willen hebben, hadden we in Polen of Denemarken moeten wonen. Tegelijkertijd staat Nederland bovenaan het lijstje met het hoogste percentage van werkende vrouwen dat deeltijd werkt, toeval of niet?
Uit vele onderzoeken blijkt, dat het zowel voor de moeder, de vader als voor het kind gunstig is als de partner betrokken is bij de eerste zorg van het kind, om daarmee een goede vertrouwensband met je kind op te bouwen. En dat heeft weer een gunstige uitwerking op de cognitieve en emotionele ontwikkeling en op het welbevinden van het kind. Bovendien is het zo dat vaders die twee weken of langer verlof nemen na de geboorte van hun kind, later ook meer betrokken zijn bij zorg en opvoeding. Alleen maar gunstig zou je zeggen.
Hoe komt het dan dat Nederland achterloopt op deze-zo voor de hand liggende- ontwikkeling? Heel kort door de bocht: Nederland is nog behoorlijk conservatief. De gelijkwaardigheid van man en vrouw mag van de ene kant dan in ons denken en in de cultuur een stuk meer in balans zijn dan een aantal decennia geleden, er zijn nog wat slagen te maken. De stap die komend jaar gezet wordt is een mooie, en gaat hopelijk de weg vrij maken voor een volgende.
Gelukkig heb ik een werkgever die meedenkt met mij, zodat ik in het begin toch veel thuis kan zijn. Ik klaag dus niet, ik heb namelijk wel wat belangrijkers te doen! En als vader in spe ben ik blij dat dit onderwerp mij aangaat. En wie weet, gaat onze zoon over 30 jaar een rol spelen in de gelijkwaardigheid van man en vrouw. Dan zal ik hem dit blog laten lezen!
Header: Auteursrecht: mayabuns / 123RF Stockfoto