Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan
Hét motto van Pippi Langkous, mijn vader en uiteraard vele anderen. Maar niet dat van mij. Althans, nóg niet.
Een tijdje geleden keek ik een VHS-band terug. Ja zo’n hele oude! Mijn broer en ik reden samen op een heel groot paard, ik zat achter hem. Heen en weer wiegend hoor je mij tegen mijn broer zeggen ‘Ik ben dat meisje.’ Mijn broer vraagt: ‘Annika?’ en ik zeg ‘Ja, ik ben Annika.’ Helemaal trots kijkend in de camera.
Eind mei word ik 45 jaar. Dat videofragment is nu 40 jaar geleden. En inderdaad, ik ben Annika, op heel veel momenten braaf, voorzichtig, kat uit de boom kijkend en genietend van andere, Pippi-achtige vrienden.
Natuurlijk heb ik ook zo mijn Pippi-momenten en worden dat er steeds meer. Dat past ook echt bij me. Maar Annika is meestal de eerste die van zich laat horen als er nieuwe of spannende dingen op mijn pad komen. Dan is mijn eerste impuls er een van paniek. Met mijn 17 jaar trainingservaring weet ik als geen ander dat we allemaal zo onze patronen en automatismen ontwikkelen gedurende de reis. Heel veel daarvan zijn erg handig en helpend. Andere zijn beperkend en beklemmend en zitten groei en ontwikkeling van je eigen potentieel in de weg.
Als trainers worden wij zelf jaarlijks opgeleid en bijgeschoold in het kader van ons eigen potentieel. In deze dagen ben ik al vaker aan de slag gegaan met bovenstaande paniek, mijn controlebehoefte, mijn vermijdingsgedrag en mijn verlangen om mezelf op ware grootte te ervaren en neer te zetten. Onlangs hadden we weer zo’n dag. Dit keer een heel bijzondere in de vorm van een nature quest. Met tien collega’s verspreid over Nederland een zes uur durende individuele buitenervaring. Het was op die dag dat alle seizoenen voorbij kwamen. Bestaande uit diverse opdrachten, begeleid op afstand via gesproken whatsappberichten. Ieder op zijn eigen plek in de natuur aan de slag met voor hem of haar belangrijke vragen. Net als bij mijn deelnemers is er dan bewust tijd om te reflecteren en te bezinnen. In die zes uur is er heel wat voorbij gekomen waaronder ook de meiden Annika en Pippi.
De maand mei staat bij Van Harte & Lingsma in het teken van zelfbewustzijn. Daarbuiten in de natuur tijdens die nature quest was ik super bewust van mezelf. Ik wil het echt anders. Ik weet dat ik eerst in de paniek schiet bij nieuwe of spannende dingen, maar snel daarna wil ik me ook gewoon als Pippi en mijn vader gedragen en voelen.
Na die ochtend in de natuur ben ik in de middag bezig met de voorbereidingen voor het weer opstarten van onze LIVE-trainingen. Na maanden niet getraind te hebben – op wat online dagdelen na – mogen en gaan we weer van start. Uiteraard met alle benodigde voorzorgsmaatregelen waaronder de zelftest. Dat betekent dat deelnemers en trainers een coronazelftest doen voor het begin van de training. Dat is dus veel geregel, veel communiceren en zelf dus ook iedere trainingsdag testen. Daar zie ik erg tegenop. Zélf doen is namelijk volgens mij nóg enger, dan dat iemand anders het bij je doet.
Via de mail krijg ik een reactie van een deelnemer. Ze heeft er erg veel zin in haar training weer te vervolgen, maar vindt dat zelftesten toch wel een heel ding. Ze vraagt of ik het al eens gedaan heb. En voordat Annika ook maar iets kan uitbrengen antwoord ik: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!’