Ik ben even onbereikbaar!

De realiteit is dat we niet onbereikbaar zijn. We zijn bereikbaar. Meer dan ooit. Via mail, telefoon, WhatsApp, skype en andere vormen. De telefoon ligt bij veel mensen naast hun bed, mails sturen we in de avond of tijdens het weekend. Maar: zakelijk bereikbaar zijn buiten werktijd staat ter discussie. Minister Ascher wil het recht op onbereikbaarheid na werktijd voor werknemers. Mensen mogen werken in de avond of in het weekend, zegt hij, de werknemer bepaalt. Én, iemand kan er dus ook voor kiezen om niet bereikbaar te zijn, zegt hij. Ik moet er ergens een beetje om zuchten. Weer nieuwe regels? Waarom?

Ascher en velen met hem maken zich grote zorgen om de grote aantallen mensen die burn-out klachten hebben. Veel mensen zijn langdurig uit het arbeidsproces of ervaren veel stress. Het aantal ziekmelden gerelateerd aan stress neemt toe. Onder volwassen, maar ook onder jongeren en kinderen. De kranten staan er inmiddels vol van. De consequentie? Het kost onze maatschappij veel geld. En wat mij betreft veel erger: mensen zijn ongelukkiger, eerder depressief en vaker ziek.

Offline

Ik hou van de moderne techniek. Het brengt mij veel. Tijdens een week offline leven in mijn vakantie heb ik ontdekt wat voor mij de waarde is van deze techniek. Ik heb het appen met vrienden gemist. Ik ervaar het als het nieuwe brieven schrijven. Maar de andere kant is er ook: wat ik verreweg het minst miste was Facebook en het nieuws. Het heel beperkt nieuws tot me laten komen heeft verre weg het meeste rust gegeven.
Het continu afgeleid worden beïnvloedt m’n gemoedstoestand. In mijn offline-week kon ik weer ononderbroken dingen doen. Uren lezen bijvoorbeeld. Je richten op een ding. Wandelen. Geen geluidjes van een nieuw berichtje op de telefoon dat me afleidde. Ik was daardoor dus ook ‘productiever’.

En na die week? En op mijn werk?

Ik heb ervoor gekozen om de scheiding tussen werk- en privétijd strikter aan te houden. Op mijn werk kijk ik weinig op mijn telefoon, neem hem niet mee als we gezamenlijk gaan lunchen. En na werktijd gaat mijn werkmail uit en mijn afwezigheidsassistent aan. Ik maak een hele bewuste overgang van werk- naar privétijd, door te gaan wandelen bijvoorbeeld, of te sporten of te mediteren.
Het belangrijkste daarbij is dat het mijn keuze is: ik kies ervoor die scheiding belangrijk te maken.

Zorgen

Iemand het recht geven niet bereikbaar te zijn lost dus wat mij betreft niet veel op. In onze organisaties maken we met elkaar een cultuur rondom bereikbaarheid. Wordt bereikbaarheid van je verwacht? Moet je snel terugmailen om in een goed boekje van collega’s en manager te blijven? Belonen we elkaar voor het bereikbaar zijn of juist voor het goed begrenzen en zorgen voor onszelf zodat we weer fit aan de werkdag kunnen beginnen? Mag ik kiezen voor niet bereikbaar zijn als de andere medewerker het wel is?

Het vraagt wat mij betreft geen regels, maar een gesprek op de werkplek. Een breder gesprek dat gaat over vitaal en gezond werken en samenwerken. En hoe we omgaan met stress. Elkaar vragen stellen. Willen we dit? Wat wordt expliciet van ons verwacht? Wanneer is flexibiliteit en bereikbaarheid gewoonweg nodig, wanneer niet? Hoe gebruiken we mail en app(groepen)? En hoe kunnen we elkaar ondersteunen wanneer iemand even een stressvolle periode heeft? En ja, als medewerker kan je ook onderzoeken hoe je er zelf mee omgaat. Durf je je mail uit te zetten? Kan je begrenzen? En vooral: weet je wat je nodig hebt om prettig en gezond aan het werk te blijven.

Samen een keuze maken

Wellicht heb je individuele ondersteuning nodig om vitaal aan het werk te blijven of wil je eens in gesprek over hoe binnen jouw organisatie of team medewerkers met plezier aan het werk kunnen blijven. We kijken er graag samen naar!


Mindfulness kan een middel zijn om vitaler aan het werk te zijn.