Controle freak op vakantie

Help, waar begin ik aan!!! Ik ben op weg naar Frankrijk met 4 moeders en 4 kinderen. Voor mij al weken van te voren een reden tot zorg, nog los van het onderwerp inpakken… En dat terwijl het doel van vakantie toch juist is om te genieten en veel lol maken.

Wat is het dan waar ik dan zo tegen op zie? Wat niet, zou ik zeggen. Allerlei praktische zaken: waar slaap ik, waar slaapt mijn dochter, gaat dat wel goed samen op 1 kamer, hoe vroeg is iedereen wakker, kan ik nog uitslapen, houden ze een beetje rekening met elkaar, kan mijn dochter ’s middags slapen of is het daar te druk voor, wat doen we met eten voor de kinderen, hoe laat eten ze en wat eten ze, hoe laat gaan de andere kinderen naar bed, hoe stil is het in huis… Heel veel zaken omtrent de dagelijkse verzorging en ritme van mijn eigen kind.

De grote vraag

Daar kan ik in mijn hoofd zo druk mee zijn, maar de echte, grote vraag aan mezelf is: wat ik met die vragen ga doen?
Met 8 mensen op vakantie vraagt naar mijn idee vooraf wat afstemming en overleg over verwachtingen en wensen van een ieder. Vooral omdat ik graag wil weten waar ik aan toe ben en een aantal zaken wil hebben besproken bij aanvang van de vakantie om te voorkomen dat ik me na 3 dagen mateloos ga ergeren en er dan niets meer van durf te zeggen.

Maar hoe stem ik verwachtingen af met 3 volwassen vrouwen die uitermate chill en ontspannen zijn? (Mijn tegenpolen dus.) Ze zijn daar helemaal niet mee bezig en kijken wel hoe het loopt. Hoe kaart ik dat aan, hoe benoem ik mijn wensen en belangen? Ze zien me aankomen met mijn gezeur. Zo voelt het dan in ieder geval.

Aannames

Wat ze er van zouden vinden weet ik natuurlijk helemaal niet. Het zijn vooral aannames. Aannames over anderen maar zeker ook over mezelf : waarom ben ik ook zo’n controle freak, waarom kan ik niet gewoon genieten in het nu en het loslaten, waarom kan ik niet ontspannen, mijn dochter wordt er heus niet minder van als ze een keer niet slaapt of later eet etc.

En dan, de eerste avond onder de Franse zon met de moeders samen op het terras. De kinderen liggen op bed en het gesprek neemt een wending richting de inkopen die we de dag daarna moeten doen. Mijn kans, dit is het moment, anders doe ik het niet meer.

Ik gooi de boel op tafel en bespreek de vragen en zorgen. Wat blijkt, ze vinden het heel normaal en goed om het samen door te lopen en er even bij stil te staan! En we blijken ook nog op één lijn te liggen met wensen en verwachtingen.

Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest. Dat moge wel duidelijk zijn.

Waar knelt het?

Wat is het toch dat ik me al weken zorgen kan maken over iets wat op het moment dat het speelt geen enkele issue is? Wat levert dat me op? En wat kost het me? Waarom vind ik het gezeur en moeilijkdoenerij om mijn eigen belangen kenbaar te maken? Ze zijn voor mijn toch belangrijk?!

Terug van vakantie zit ik in een overleg met allerlei andere trainers. Het onderwerp van gesprek is: Omgaan met mijn en jouw grenzen & keuzes: waar het past en waar het knelt.
Ik zit met verbazing te luisteren en te kijken als blijkt dat de meesten daar net als ik moeite mee hebben. Ergens weet ik dat wel en toch vergeet ik het steeds weer en denk ik meestal dat het iets van mij is.

Mijn eigen zorgen, gedachten, aannames kan ik altijd mooi gebruiken als voorbeeld in de RET-trainingen die ik geef. Ik ben dan weliswaar een ervaren trainer, maar bovenal gewoon mens. Piekeren en malen is mij dan ook niet vreemd. De deelnemers vinden het altijd een grote verademing om dat te horen. Het omzetten van mijn aannames en negatieve gedachten in meer realistische en helpende gedachten is de kunst. Ook voor mij blijft dat een aandachtspunt. Het feit dat ik inmiddels weet dat ik daar zelf invloed op heb en dat ik zelf bepaal wat ik denk geeft mij de energie om dus zelf ook te besluiten iets anders te denken.
En dat maakt mij iedere dag iets minder controle-freak.

Beter omgaan met aannames en verwachtingen?

Download hieronder meer informatie over onze Rationeel Emotieve Training (RET).