Angst voor succes

In de feedbackronde kwamen we op een thema wat voor hem erg aansloeg. Ik gaf hem terug dat hij nog meer kracht en effect zou hebben als hij meer zijn eigen behoeften en meningen zou kunnen uitspreken. Ik vertelde hem dat hij best een potje kon breken omdat hij zo goed was in het managen van de interactie met de ander. En daardoor heus wel wat steviger zijn eigen behoeften op de voorgrond kon zetten. Erg gaaf om te zien dat hij het herkende en dat we met deze input hem verder konden helpen in zijn leiderschapsontwikkeling.
Maar het schuldgevoel knaagde toch, zo onderweg naar huis. Ik realiseerde me namelijk dat ik het niet alleen tegen hem had. Maar ook tegen mezelf. Daarmee was de feedback niet helemaal ‘zuiver’ zoals we dat als assessmentprofessionals onderling zeggen. In dit geval had ik de mazzel dat het toevallig ook over de deelnemer ging, maar dat leek meer geluk dan wijsheid…

Mijn collega Sandor Penninga heeft, naar aanleiding van eerder gedaan onderzoek, een blog geschreven over hoe wij geneigd zijn om over onze eigen grenzen te gaan. Dat heeft veel te maken met onze angst om te falen. Check Sandor’s blog.
Waarom ik het aanhaal, is niet alleen omdat ik Sandor zo hoog heb zitten (lees de blog! Hij is een van de beste coaches in de wereld!),  maar om het onderwerp via een andere invalshoek te benaderen.

Ik denk namelijk niet dat onze grootste angst is om te falen. Onze grootste angst gaat juist over het slagen. Wij hebben een aangeleerde, ingebakken, aangeprate angst om groots te zijn. We maken ons liever kleiner dan we zijn om de ander niet tegen het hoofd te stoten, we praten ‘bescheiden’ over wat we voor een ander kunnen betekenen, we ontkennen onze eigen speciale betekenis voor deze wereld. Niet omdat we bang zijn te falen. Maar omdat we bang zijn onszelf waar te maken. Bang voor onze eigen onschatbare waarde voor de wereld. Bang voor onze eigen behoeften die daarmee gepaard gaan. Bang voor onze eigen schittering. En die angst zit ‘m erin dat we het in ons hoofd halen dat we de verantwoordelijkheid die gepaard gaat met die grootsheid niet zouden kunnen dragen. Want zoals Roosevelt al zei “Great power involves great responsibility”[1].

De grote vergissing die we maken, is dat we denken dat we door die verantwoordelijkheid niet op te pakken, er van ontslagen zijn. En dat is gewoonweg niet het geval. Of we nou wel of niet iets doen met ons grenzeloze potentie, we dragen er hoe dan ook de verantwoordelijkheid voor. Daar kunnen alle smoesjes, redenen of rationalisaties nooit tegen op. Dus ik zou zeggen: Word jezelf gewaar! Maak je fouten, stuit mensen tegen de borst, laat je potentie de vrije loop en maak waar waarvoor je hier op aarde bent gekomen. Zie jezelf voor wie je bent. De brenger van al wat mooi en goed en inspirerend en helpend en plezierig en gelukkig is of maakt!

Mocht je het idee hebben dat ik het alleen tegen jou hebt. Nee hoor. Ik zeg het, deze keer zonder enig schuldgevoel, ook tegen mezelf!


1 Waarschijnlijk is de quote bekender van Ben Parker. De oom van Peter Parker (Spiderman) die Peter met zijn laatste adem zei “With great power comes great responsibility”.