You will survive

In veel van onze assessments wordt de stressbestendigheid van een deelnemer gemeten. Hoe we dat definiëren is ‘Het vermogen om effectief te blijven presteren onder tijdsdruk, bij tegenslag, teleurstelling of tegenspel.’ We vragen dan naar een situatie in het verleden waarin de deelnemer iets heftigs heeft meegemaakt en vragen er op door hoe hij/zij dat een plek heeft gegeven. Daarnaast is er natuurlijk ook het rollenspel waar de deelnemer aan een (aantal) stressvol(le) moment(en) wordt blootgesteld. Verder hebben we ook nog inzage hoe iemand zichzelf inschat als stressbestendig. Met name door middel van psychologische testen kunnen we dat meenemen in het leggen van de puzzel. Zo nemen we een kijkje in hoe iemand op de lange termijn met stress omgaat, maar ook hoe de deelnemer in acute stresssituaties handelt.

Nu vraag ik me regelmatig af bij het afnemen van assessments hoe ik het er zelf vanaf zou brengen als het om die competentie gaat. Wij vinden het belangrijk om onszelf die vraag te blijven stellen. Met name om ons steeds weer te realiseren hoe spannend het soms voor onze deelnemers is om aan zo’n assessment deel te nemen.

Als alles uit elkaar valt

Ik wil met je delen hoe ik dat op dit moment probeer het hoofd te bieden. Nu ik zelf in een verdrietige en stressvolle periode in mijn leven ben terecht gekomen, kom ik op het volgende. Het bood mij iets van een anker.

Als alles uit elkaar valt. Als alles misgaat. Als je het even niet meer ziet zitten. Als alle hoop dat alles goed komt, niet of nauwelijks meer te bevatten is. Wat doe je dan? Waar ga je dan maar toe? Waar schuil je dan?

Dan kan je alleen nog maar ademhalen. Dan kan je alleen nog maar naar datgene wat er je hele leven al voor je is. De adem. De lucht die we allen met elkaar delen. Hetgeen wat er altijd voor je was, is en zal zijn. Je hele leven lang.

Of dit je meteen troost biedt, weet ik niet. Maar ik hoop dat het je een kijkhoekje biedt. Een lichtpuntje wat je laat zien dat het leven je altijd draagt. Zachtjes. Stilletjes. In en uit. Dat je influistert dat alles in het leven gaat over in- en uitademen. En dat de hopeloosheid die je nu wellicht ervaart slechts één uitademing is. En dat de inademing niet lang op zich zal laten wachten. Het fluistert ons een belofte van nieuw leven. Nieuwe mogelijkheden. Hoe hopeloos het er nu ook lijkt uit te zien. Hoe weinig leven je nu ook denkt te voelen.

This shall pass. You will survive.

En op de dag dat je ooit je laatste adem zal uitblazen. Zelfs dan kan het niet anders dat er een nieuwe adem zal ontstaan. In een andere vorm, in een andere tijd, op een andere plek. Maar dit wat we Leven noemen zal zich ontwikkelen en jij zal daar een plek in hebben. Zoals je die nu ook hebt.

Dus mocht je je afvragen hoe jij je stressniveau zou kunnen handelen. Haal dan een paar keer bewust adem. Of doe eens een ontwikkelassessment bij ons.