Waarom de trainingen die wij verzorgen geen therapie zijn

Aan het einde van veel ontmoetingen met deelnemers van onze assessments maar vooral van onze trainingen, ontstaat er vaak een gesprek over ‘dat iedereen zoiets zou moeten doen’. “Wat je bij jullie ervaart, zorgt er echt voor dat je dingen die lastig waren in je verleden echt een plek kan geven en door kan met wat je écht wil. Dit scheelt vijf jaar therapie!”

Het voelt echt als eervol werk. Om gids te mogen zijn voor deelnemers die soms heftige aspecten van zichzelf tegenkomen en ervoor kiezen die eindelijk in de ogen aan te kijken. Om hen vrede te zien sluiten met hun eigen gedoe. En dat ze daardoor vrijer keuzes maken in hun (werkende) leven. Dat ze vaardiger zijn in het navigeren langs alle dilemma’s die het leven hen voorschotelt. Ik kan nog steeds, na 1000-en keren dat proces begeleid te hebben, met diepe eerbied en bewondering kijken naar hoe mensen zichzelf in dat proces helen.

Geen therapie

Maar het is geen therapie. Het verschil tussen therapie en onze training zit ‘m eigenlijk al in het woord. Therapie gaat over iets wat stuk is weer trachten te helen. Als ik bijvoorbeeld in al mijn relaties, de neiging heb mijn tekortkomingen te projecteren op een ander en daarmee mezelf en de ander steeds weer in destructieve situaties leid, dan kan ik in therapie. In de hoop te kunnen dealen met mijn eigen zelfafwijzing, onzekerheid en behoefte aan externe erkenning. Om zodoende niet de hele dag met alles en iedereen overhoop te liggen. Niet meer te lijden onder mijn letsel. Daar is een veilige omgeving voor nodig. Een therapeutische context. Een plek waar je je (psychische) wonden kunt verplegen.

De kunst van trainen

Een training is iets totaal anders. Je traint. Je oefent; het is een practice. Onze trainingen zijn erop gericht niet per sé iets te helen. Maar om zaken die in en om jou zich voordoen en bepalen hoe je je leven leidt, meer ZICHTBAAR te maken. En op basis daarvan andere keuzes te maken die meer in lijn zijn met hoe je dat leven optimaal kan leiden. Dat vraagt oefening. En dat voelt op veel momenten niet veilig. Falen hoort namelijk bij dat proces. Door oefening kan je jezelf trainen meedogenloos naar jezelf te kijken en op basis daarvan ander gedrag te vertonen met als gevolg mooiere resultaten te behalen. Kunst maken van hoe je je kinderen opvoedt, hoe je een gesprek voert met een collega, hoe je je voorbereidt op die vergadering. Kortom, kunst maakt van je leven.

Jeukende wonden

Nou is het in dat proces wel zo dat je er bijna niet aan ontkomt ook iets te helen. Door meer zicht te creëren op wat er in jou omgaat, hoelang dat je al in de greep houdt, waar dat vandaan komt en hoe onwijs klaar je daar mee bent, ontstaat de nodige, laat ik zeggen, discomfort. We zeggen dan ook dat je wonden beginnen te jeuken als ze helen.

Dus schrijf je bij ons niet in als je lijdt aan psychisch letsel wat geheeld moet worden. Daar zijn andere professionals voor. Maar als je kunst wil maken van je leven. Als je je werk niet meer als plicht wil ervaren, maar als één grote speeltuin en leerschool? Dan weten we wellicht een goede training voor je 😉