Waar ben je trouw aan?

In de vele ontmoetingen die ik mag hebben met de mensen met wie ik werk, kom ik vaak een gemis tegen. Of zal ik zeggen, een stap ervoor. Ik kom zo vaak tegen dat mensen zich maar beperkt meenemen in een gesprek op het werk of, breder gezegd, als ze de wereld intrekken. Wellicht herken je het wel bij jezelf of (vaak makkelijker) bij anderen. Dat er vaak en veel aandacht is voor wat er moet gebeuren, opgelost of gedaan moet worden. En minder wat het met hen doet, wat ze zouden willen of verlangen van de ander.

Het klinkt misschien niet logisch dat het gemis en de neiging om zaken op te lossen, iets met elkaar te maken hebben. Toch ligt daar vaak het pareltje dat je veel kan opleveren in je werk en leven.

Van de week werkte ik als acteur in een simulatie. De dame in het assessment ging de strijd met mijn aan en stapte zó over mijn behoeften, gevoelens en meningen heen, dat er geen enkele ruimte meer was om een constructief gesprek te voeren.

In de feedbackronde vroeg ik haar hoe het nou komt dat ik in mijn rol ergens heel duidelijk kon voelen dat ze het beste met me voor had, maar er geen enkele ruimte was voor wat er met mij aan de hand was (als haar medewerker waar zij leiding aan gaf). Na enig doorvragen bleek dat zij gewoonweg deed wat ze van huis uit gewend was om als kind mee te maken. “Mijn ouders waren super lief en we hadden alles wat ons hartje begeerde” vertelde ze me met eerbied in haar stem. “Maar ik moest voor mijn zusjes zorgen. En als ik daar soms wat nukkig over leek te doen, werd dat direct van tafel geveegd”. Toen ik na een lange stilte zei, “jeetje, wat moet dat pittig geweest zijn. Om uit liefde voor je familie, je eigen behoefte weg te slikken…”. “Nee hoor”, zei ze door haar tranen heen, “dat doe je voor je familie”.

En zo kwamen we er samen achter hoe onze loyaliteit naar onze ouders ons verdriet én trots kan geven. En dat als we, als volwassenen in het hier en nu, het gevoel kunnen vinden dat we en loyaal kunnen zijn aan hen en onze eigen gevoelens en behoeften plek en stem kunnen geven, er opeens heel veel ruimte kan ontstaan voor nieuwe wegen.

We besloten de inzichten in de praktijk te brengen en de simulatie weer op te pakken. Het bleek nog best een klus om dat (zichzelf meer uitspreken, mijn belangen beter en effectiever onderzoeken) een aantal keer met haar te oefenen. Maar er was echt iets veranderd in de energie van het gesprek. Ze wist een ruimte te creëren waarin de bereidwilligheid om elkaar te horen en zelf tevoorschijn te komen aanwezig was. En dat maakte ruimte voor een nieuwe start.

Achteraf zei ze, “Wat tof dat ik kan voelen dat ik mijn familie niet verraad als ik tijd en aandacht geef aan wat er bij mij en bij jou speelde. Maar juist dat ik de betrokkenheid bij het geheel, wat ik zo meekreeg van thuis, nu ook echt kan inzetten. Dat voelt echt veel completer!”.

Compleet. Dat woord vond ik inderdaad wel heel gaaf gevonden. Niet heler, maar completer.

 

Geschreven door Danny van der Schoor