Vervreemding, verbonden en eenheid

Dit jaar blijkt dat 51% van de werknemers zich niet betrokken voelt en 13% zich actief niet betrokken (lees: zich mega belabberd) voelt bij het werk. 36% is dus wel op de een of andere manier betrokken, voelt zich eigenaar, krijgt energie van het werk.[1]

Hoewel het een beter rapportcijfer is dan vorig jaar, laat het nog steeds zien hoe men zich vervreemd kan voelen van de werkplek. Als je er meer over leest, is het devies om een cultuur te bouwen waar er sprake is van elkaar respecteren, waarderen en uitdagen. Community building, niet managen van mensen maar het beïnvloeden van contexten waar men zich gedraagt, veilig voelt en elkaar opzoekt.

Bij het lezen van de aanbevelingen snap ik de logica en lijkt het me voor de hand liggen dat mensen meer betrokkenheid zullen ervaren als ze soms een compliment van hun baas krijgen of meer gezellige interacties met hun collega’s hebben. En toch….Ik krijg er ook een benauwd gevoel bij. Het zijn tips en trucs die lijken te verwijzen naar een maakbaarheid, een ‘ding’ dat gefixt moet worden. Waardoor ik toch het idee krijg dat we hiermee onszelf alleen maar zouden herhalen.

Het zijn namelijk voorbeelden van oplossingen van dilemma’s die gaan over hoe je meer ‘gezamenlijkheid in plaats van apartheid’ genereert. Ik denk overigens wel dat dat nodig is. Immers, samen kun je meer dan alleen. Maar net zoals ik me soms in een volle kroeg, doorspekt met gezamenlijkheid, vet eenzaam kan voelen, is het ook zo dat men zich op het werk op alle vrijmibo’s, BBQ’s en plenaire bijeenkomsten met collega’s, net zo vervreemd en afgesloten kan voelen.

Gas geven of sturen op de verbinding, interactie en gezamenlijkheid is blijkbaar niet genoeg. Ik denk dat het komt, omdat we een dimensie missen die nog onvoldoende gemeengoed is op het werk. Eenheid. Het is een dimensie die eerder thuis zou horen in de yogaschool, in de tempel, kerk of moskee. Eenheid verwijst immers naar de Bron van alles wat is. Eenheid hoort thuis op het vlak van religie of de privésfeer zou men zeggen.

Ik denk dat het daar zeker zijn plek heeft. Maar dat ene moment dat alles klopt, dat de tijd stopt. Dat je iets ervaart van het oplossen van grenzen. En, dat wat in je opkomt het meest passende, creatieve, ontroerendste en mooiste antwoord is op het probleem wat je op dat moment aan de hand hebt. Dat je eenheid ervaart. Zou dat niet prachtig zijn als je dat ook op je werk tot je beschikking zou hebben? En jij niet alleen, maar alle mensen waar je op dat moment mee werkt. Hoe tof zou dat zijn?!

Het is dus belangrijk om te snappen en vooral te ervaren, dat als we van die vervreemding af willen, we meer moeten doen dan het inzetten op verbindingen maken. Ik denk en geloof dat afgescheidenheid (met vervreemding als vervorming) en verbinding (met symbiose als vervorming) geen tegenpolen zijn, maar tegendelen van Eenheid. Ik denk dat als we snappen waarom we de verbinding aangaan, de vervreemding zal oplossen en ons niet meer zal plagen. Als we groeien en ons bewustzijn daarmee ontwikkelen, voorbij alleen ons cognitieve brein. Als we ons openstellen door ons als geheel aanwezig te laten zijn, met lijf en leden, met hoofd en hart. Zodat we kunnen ervaren dat de uniekheid die we allemaal individueel met ons meedragen een uiting is van die Eenheid, de Bron. Dan kunnen we ervaren en snappen dat we de verbinding nodig hebben om te kunnen bewegen tussen de paradox van het ‘apart’ en het ‘samen’. Van de verschillen en de eenheid. Van het samen en alleen. Dat we kunnen ervaren dat het geen tegengestelde krachten zijn maar verschillende verschijningsvormen van de Bron.

[1] 8 Employee Engagement Statistics You Need to Know in 2021 | HR Cloud

Meer weten over onze Assessments?
Lees meer over onze assessments

Download de assessment brochure