Sterke meisjes

In een van onze assessments werkte ik van de week in een rollenspel met een jonge vrouw die het lastig vond zich assertief te gedragen. Grenzen aangeven, haar eigen agenda voorop zetten, van zich afbijten. Allemaal zaken die ze niet inzette omdat ‘het haar nooit geleerd was’ zei ze. Ten minste: ‘Dat hoort niet als meisje’ werd haar altijd geleerd.

Hierdoor dacht ik aan mijn dochter. Het is einde schooljaar en ze wacht nog op twee proefwerkuitslagen. Als wis- en natuurkunde goed (genoeg) gegaan zijn, gaat ze over naar de vierde klas van het VWO. En dat is knap. Want ze is helaas niet gezegend met een bèta-knobbel. Mijn vrouw is oorspronkelijk jurist en ik een psycholoog. Niet echt van de algebra en differentiaalvergelijkingen… Maar wat heeft zij er hard voor gewerkt zeg! Hopen dus dat dat vruchten zal afwerpen, maar ik ben nu al trots op haar.

Ik ben om meer redenen trots. Ze heeft een geweldig gevoel voor humor, zelfspot die ze met alle gemak ten toon spreidt en ze is ontzettend lief met kleine kindjes. En ze is natuurlijk de allermooiste. Allemaal beloftes voor de gigantisch mooie en onuitwisbare indruk die ze op allen die ze gaat ontmoeten, zal gaan maken.

Twee momenten

Maar als ik denk aan wanneer ik het meest trots op haar was, herinner ik me twee momenten. Eentje wanneer ze een taekwondo wedstrijd speelde toen ze een jaar of 9 was. Zonder een greintje angst stond ze op de mat. Haar tegenstander in de ogen aankijkend en in volle concentratie klaar om een stoot of trap te geven daar waar ze kans zag een punt te scoren. Het tweede moment was toen ze, ietsje jonger, haar jongere broertje beschermde toen die belaagd werd door een jongetje. Dat mannetje wilde mijn zoontje een mep verkopen, maar daar had zij een stokje voor gestoken. Dat jochie moest het bekopen met een waarschuwende beuk en een dodelijke blik. Hij en zijn moeder kwamen verhaal bij me halen en ik sprak mijn dochter vermanend toe ‘dat je anderen geen pijn mag doen’. Ze zei, mijn toneelspel meespelend, netjes sorry, maar toen ‘de tegenpartij’ parmantig wegliep, gaf ik haar een high five omdat ze zo goed voor haar broertje opkwam. Hahaha. Geen reden om te denken dat meisjes niet van zich af kunnen bijten.

Sekse-specifiek

Terug naar die assessment deelneemster. Wat was haar nou precies geleerd? Ze kon in de latere feedbackronde prima haar eigen belangen helder maken, dus dat had ze wél geleerd. Maar impliciet werd het (of heeft ze het) als sekse-specifiek aangeleerd, waardoor ze er moeite mee had. Want ‘anders zou ze als een bitch kunnen overkomen’ dacht ze. Zo werd ‘t helder dat ze er nogal seksistische gedachten op nahield als het gaat om assertiviteit. Toen ik haar dat als feedback teruggaf was het even spannend. Maar ook zij kon er niet omheen dat het niet alleen haar eigen onzekerheid was die haar parten speelde. Maar dat haar impliciete ideeën over mannen en vrouwen gewoonweg aangeleerd waren. En niet helpend.

Meisjesreclame

Ik kwam een reclamefilmpje tegen dat op een simpele wijze laat zien hoe we vandaag de dag onze kinderen aanleren wat het is om (man of) vrouw te zijn. En de potentiele gevolgen die dat heeft voor hoe vrouwen zichzelf (zullen) zien. Het filmpje:

Mijn korte samenvatting: onze dochters zíjn lief en sterk en stoer en krachtig. We hoeven het ze alleen maar niet af te pakken. We hoeven alleen maar zelf te zien dat ze dat al zijn. Net zoals we dat bij onszelf mogen zien. (weer een heel ander verhaal) De kans dat ze hun eigen kracht zullen ontwikkelen en van zich af bijten of voor zich zelf zorgen als dat nodig is, zal vele malen groter zijn dan als ze mensen om zich heen hebben die dat al lang zien en geloven.

Nu alleen nog zien en geloven dat mijn dochter Mikkie volgend jaar aan de vierde van het VWO mag beginnen!


Wil je meer weten over onze assessments? Download hieronder meer informatie!