Red de redder

Assessmentsadviseur Danny van der Schoor schrijft maandelijks over zijn vak.

Wat is jouw gimmick? Met welk verhaal of script hou jij jezelf voor de gek? Hoe zorg jij voor de zich steeds herhalende akelige interacties met anderen? Laat me je meenemen in een van mijn leermomenten als assessment adviseur/trainer bij Van Harte & Lingsma om te snappen waar mijn vraag vandaan komt.

Als ik niet oppas, zit ik met mijn eeuwige behoefte om de ander te helpen altijd in de rol van luisteraar, helper, redder in nood. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen om mezelf te aaien met het idee dat ik de ander weer een stukje verder heb geholpen richting de oplossing van zijn of haar probleem.

Calimero’s

Voor ik dat van mezelf wist, heb ik me lange tijd verbaasd over het ‘feit’ dat niemand om me heen zijn of haar verantwoordelijkheid pakt. De ene na de andere persoon met wie ik sprak, had wel wat. Of ze hadden steeds de verkeerde mannen met wie ze omgingen, of ze lieten zich steeds het kaas van het brood eten, of lieten op een andere manier over zich heen lopen. Doetjes, mietjes en Calimero’s waren het. Ik kon ze dan weer opkalefateren, aanspreken en in laten zien dat ze toch echt met zichzelf aan de bak moesten als ze nog iets van hun leven wilden maken. Ik kon dat zo goed dat ik mijn werk ervan had gemaakt. Als assessment-adviseur en trainer lukte het me heel goed om allerlei handreikingen en inzichten mee te geven, waarmee anderen met meer zelfvertrouwen de ruime wereld in konden trekken. Gelukkig kwam ik snel daarna (nu al meer dan tien jaar geleden) bij Van Harte & Lingsma te werken.

Redder of dader?

Bij Van Harte & Lingsma zijn we er namelijk op gebrand de ander niet te helpen. Door te helpen, ontstaat namelijk het risico om te gaan redden. En redders kweken slachtoffers. En nog erger. Trainers die willen helpen, krijgen als het even niet mee zit, de rol van dader. Als je een hele training een deelnemer aan het helpen bent geweest (Kan je het niet zus doen? Of heb je daar al aan gedacht? Kan je het wellicht zo proberen?), kan het maar zo zijn dat diegene je aan het eind van de training op je donder geeft door in de evaluatie op te schrijven dat ie niks geleerd heeft! BAM, en daar ga je met je goede helpende intenties. Van redder naar dader in één evaluatieformulier. En die deelnemer? Die werd van slachtoffer een aanklager! Hoe durft ie!

Mijn redding

Een van de grote lessen die ik hier heb opgedaan, is niet dat ik inderdaad de aangeboren behoefte heb om de ander te ondersteunen in diens ontwikkeling. En niet dat ik daar inderdaad de nodige talenten voor in huis heb. Maar ik heb juist geleerd dat ik de ander, onbewust, in een hulpbehoevende duwde, klein hield. En dat ik dat niet deed om de ander te helpen, maar om mijn eigen behoefte aan waardering te voeden. Over de ruggen en problemen van de ander. En met die les was ik mijn verbazing over dat ‘feit’ dat niemand om me heen zijn of haar verantwoordelijkheid pakte, in een keer kwijt.

Ik had mijn script en gimmick duidelijk (ik moet anderen die zielig zijn, helpen anders ben ik niets meer waard), waardoor ik bewust kon kiezen voor een andere, gezondere insteek (ik ben niet verantwoordelijk voor het geluk van iemand anders, maar kan wel iemand verder helpen als hij of zij een vraag heeft) en mijn eigen behoefte als een volwassen persoon onder ogen kon zien (ik vind het cool om bij te dragen aan de ontwikkeling van een ander).
Zo ontstond er ruimte om de ander als een volwassen persoon te benaderen. Waardoor er geen afhankelijke relatie werd gevoed maar een inter-afhankelijke. Een gezonde transactie die uiteindelijk voor een transformatie zorgt. Waarbij ik en de ander boven zichzelf kon uitstijgen en een nieuwe werkelijkheid kon genereren.

Kan ik jou een keer niet helpen?

Download hieronder de brochure over onze assessment-aanpak en ik bel je op.