Omgaan met imperfectie

Ik kan soms uit de bocht vliegen. Op m’n werk met collega’s, maar ook thuis met mijn gezin, verlies ik af en toe mijn geduld. Ik kan deelnemers in trainingen en assessments met veel nieuwsgierigheid en kalmte benaderen, maar ’thuis’ val ik soms meedogenloos door de mand. Van een collega kreeg ik van de week een compliment. Daar heb ik nog een tijd mee rondgelopen. Ze vond me moedig omdat ik ondanks mijn uit-de-bocht-vliegerij altijd aanspreekbaar ben op mijn gedrag als collega of leidinggevende en dat ik bereid ben om dat gedrag onder de loep te nemen.

Wat ik zo mooi vond aan dat compliment is dat het mijn imperfectie viert. Als ik mijn ongeduld verlies bij mensen heeft dat 9 van de 10 keer te maken met de hoge eisen die ik aan anderen stel, omdat ik me stiekem afhankelijk voel van hen. Als mensen dan niet aan mijn eisen voldoen, probeer ik hen (on)bewust te manipuleren om hen toch voor mijn karretje te spannen. Ik weet het; een vreselijke eigenschap. En ik hoop er ook ooit van af te komen. Het is een van de vele barsten in mijn ooit zo gladde oppervlak.

Breuken benadrukken

Het mooie aan het compliment is dat het zich niet richtte op de gladde, mooie kanten van mijzelf. Maar juist op mijn barsten. En vooral hoe ik met die barsten om ga. Het deed me denken aan een heel bijzondere, Japanse kunstvorm: Kintsugi. Het is een lijmtechniek die er op gericht is de breuken van gebroken servies juist te benadrukken. Door met een mengsel van lijm en goudpoeder de breuken te lijmen, voegen de breuken juist waarde toe aan het servies. En krijgt het een unieke en eigen waarde die anders nooit aanwezig zou zijn geweest.

Dus als ik de volgende keer mijn geduld verlies bij collega’s of mijn geliefden thuis zou ik dus alleen maar hoeven kijken naar hun ‘breuken’ en die met goudpoeder moeten aanschouwen? Waardoor ik veel kalmer, leuker en geduldiger met hen om zou gaan? Nee. Helaas is het niet zo simpel. Daarbij, zodra ik thuis de boel ga coachen heb ik een groter probleem… Ik moet een stapje verder.

Zien en erkennen

Het gaat er natuurlijk om dat ik het compliment dat ik van mijn collega kreeg ook aan mezelf kan geven. Het ‘werk’ zit ‘m er in dat ik naar mijn eigen breuken heb te kijken en die met mededogen kan benoemen. En met goudpoeder kan lijmen. Dat ik, op de een of andere manier, mijn imperfecties kan zien voor iets wat mooi is en dat niet gefikst, maar erkend kan worden. Wat ik kan erkennen, is dat ik iets willen creëren wat groter is dan ons samen en wat recht doet aan wie we als beste versie van onszelf kunnen zijn. Dat is mijn verlangen, mijn goudpoeder. De manier hoe ik soms uit de bocht vlieg, is mijn breuk…

Ik neem me voor om anderen ook zo te benaderen. Dus, mocht je bij ons een assessment gaan doen, weet dat we je niet zullen afrekenen op je imperfecties. Weet dat we op zoek zijn naar hoe die breuken jou juist maken tot de unieke persoon die jij bent. Net zoals Marielle dat bij mij deed.


Meer over onze assessments lees je in onze brochure. Download die hieronder.