Momentopname

Reden 1

De deelnemer heeft net te horen gekregen dat hij niet aan een bepaalde eis voldoet. Dat is, op z’n zachts gezegd, minder prettig voor het ego. De deelnemer had namelijk al allerlei nieuwe toekomst- en ideaalbeelden gemaakt. Een nieuwe baan, een nieuwe start, wellicht gedachten over hoe fijn het wel niet is om niet meer op die huidige werkplek te zitten… En die beelden vallen dan in een keer in duigen. Door zo’n assessment psycholoog, met z’n ‘momentopname’. Dat is echt balen en daar heb ik ook begrip voor.

Reden 2

Het ís ook een momentopname. Niets meer dan dat. Een assessment voorspelt menselijk gedrag met behulp van een aantal metingen. Allemaal op een specifiek moment opgenomen.
Nou en! (ietwat geërgerd uitgesproken)
Het is ondoenlijk om iemand een paar jaar te volgen, te leren kennen, te doorgronden en dan een conclusie te trekken of iemand al dan niet voor een functie geschikt is. Wat wil je dan?! Want wat dacht je van een brief, of een sollicitatiegesprek? Dat zijn al helemaal ‘momentopnames’. En daarvan weten we dat de conclusies die men daaraan verbindt al helemaal niet betrouwbaar of valide zijn. Alle ‘mensenkennis’ of ‘ervaring’ ten spijt.

Hier en nu

Er zit trouwens nog een diepere laag die het onderzoeken waard is. ‘Het moment’, is dat niet waar het hele leven zich in afspeelt? Dit moment, hier en nu. Daar vindt toch alles in plaats? Wie ik ben of wil zijn is, volgens mij althans, een resultante van hoe ik reageer op het hier en nu. Sterker nog: ik creëer daarmee mijn hier en nu.
Te vaak en te veel hebben we naar mijn mening last van iets of iemand, omdat we zo gehecht zijn aan ‘toen en dan’. Wat er in het verleden met mij is gebeurd, heeft effect op wie ik nu ben. Ja, klopt. Maar de mate waarin bepaal ik zelf. Wat ik me in m’n hoofd haal wat er in de toekomst met mij en mijn geliefden gebeuren kan, heeft effect op hoe ik me nu gedraag en wie ik nu ben. Maar de mate waarin, bepaal ik zelf. Ik bedoel met ‘bepaal ik zelf’, dat alleen ik daar verantwoordelijkheid voor draag. Niet iemand of iets anders.
En volgens mij komt daar die geërgerde ‘Nou en!’ dan ook vandaan. Soms komt het op me over, als iemand zegt dat ons assessment ‘maar een momentopname’ is, dat diegene dan niet de verantwoordelijkheid neemt voor wat hij of zij van zichzelf heeft laten zien op die dag. Maar die verantwoordelijkheid legt bij diens verleden, toekomst of bij mij als assessor.
Dat terwijl wij deelnemers zo graag willen ontmoeten voor wie ze zijn. We geven onszelf en hen talloze kansen om gezamenlijk te kijken in die spiegel en te onderzoeken waarom ze handelen op de manier waarop ze handelen. 

Hm, ik merk dat ook mijn ego weer aan het woord is geweest in dit blog. Maar wat nou ‘zuiver’ was en wat onder de categorie ‘Danny is zichzelf aan het oppompen’ viel… Dat laat ik aan jou, de lezer over.