Mijn mening over opinies

Laten we wel wezen. Er is toch niets saaier dan iemand die niets anders heeft te vertellen dan wat hij vindt van deze of gene?

In die zin zijn er voor mij grofweg twee soorten gesprekken waarvan ik energie krijg. De ene is het gesprek waarin iemand mij met al zijn nieuwsgierigheid bestookt met vragen over wie ik ben, wat mijn beweegredenen zijn, hoe ik tot conclusies kom, wat me drijft, waarvan ik droom en waar ik naar verlang in het leven. Dat zijn de gesprekken waarvan ik het idee krijg dat m’n gesprekspartner op een appreciërende manier mij ‘onderzoekt’. Het maakt dat ik me gezien voel. En het zorgt ervoor dat ik nadenk over wat me drijft. En de andere is meer een tweerichtingsverkeer. Waarin we beiden onze taal met elkaar vergelijken. Dat we heel graag elkaar willen begrijpen, maar dat het dan niet helemaal lukt. En dat we dan beiden ons best doen, omdat we zo nieuwsgierig naar elkaar en elkaars werelden zijn, hoe het bij de ander werkt en hoe dat wel of niet van elkaar verschilt. Het gaat misschien stroef, en lijkt soms zelfs een beetje conflictueus, maar de intentie om van elkaar te leren voelt groter dan het ongemak het nog niet helemaal te snappen. Dit alles met de mogelijkheid meer te zien en te snappen van de wereld dan voordat we dit gesprek met elkaar hadden.

Sturen of volgen

Ik snap wel dat dit alles veel meer zegt over MIJN opinie over hoe dingen zouden moeten zijn. In die zin maak ik me natuurlijk net zo schuldig aan ‘alleen maar zenden’ als die vent in de kroeg waar ik alleen maar tegen sta te knikken zonder dat ik echt nog luister naar zijn kakafonie van meningen. En toch lijkt het me boeiend om met je (de lezer) na te gaan: is het resultaat van een mooi en betekenisvol gesprek nou aanleiding tot een conclusie of juist een vraag?

Het zijn voor ons bekende thema’s in assessments, trainingen en coachingsessies. Managers die eerder geneigd zijn te sturen dan te volgen. Te duwen. Hun mening verkondigen. Hun gelijk te halen. Dingen z.s.m. te willen op te lossen. We nodigen hen uit om nieuwsgierig te zijn, eigenaarschap te delen of zelfs te delegeren,  om te luisteren, samen te vatten en door te vragen. Soms zelfs er voor uit te komen dat ze het zelf ook effe niet weten. Als we dan onderzoeken wat de beweegreden is om zo te zenden komt het regelmatig neer op een idee wat lijkt op zoiets als: ‘Als ik dat niet doe ,verlies ik de controle over de situatie’. Verdere reflectie op deze gedachte en de neiging die dat met zich meebrengt, maakt dan al snel een geweldige paradox helder: ‘Hoe meer ik wil sturen en duwen, hoe meer ik ga zenden, hoe meer de ander afhaakt en… hoe meer ik controle over de situatie verlies.’

En zo komen we vaak tot een mooi en betekenisvol gesprek waarin ik m’n nieuwsgierigheid kan inzetten, de deelnemer zijn eigen beweegredenen kan toetsen en we gezamenlijk, knarsend en piepend soms, tot interessante vragen komen. Waar we,  soms praktische en soms diepe antwoorden op kunnen vinden. Die op hun beurt weer vragen oproepen. Leve de dialoog!

Meer weten?

Wil je meer informatie over onze assessments en de dialoog aangaan? Download hieronder onze brochure over assessments (pdf) en Danny neemt contact met je op.