Liefde, lef, leiderschap

‘Duurzaamheid’ en ‘vakmanschap’ horen, net als ‘liefde, lef en leiderschap’ bij onze kernwaarden. We geloven erin dat, wil je een waardevol leven leiden, je iets van invloed moet kunnen ervaren en uitoefenen. We noemen dat: een antwoord bieden op wat je waarneemt. En de kwaliteit waarmee je dat persoonlijk leiderschap (dat antwoord) invult, maakt een cruciaal verschil of het hier, in dit leven voor jou en de anderen om je heen, de moeite waard, of een hel op aarde zal zijn.

Ga maar na. Eigenlijk geven we de hele dag door antwoord op wat we waarnemen. Vaak onbewust reageren we op een interne prikkel, gedachte of het gedrag van de ander. Hoe vaak kijk jij niet op je telefoon zonder dat je daar een daadwerkelijke afweging voor hebt gemaakt? Het lijkt je gewoon te gebeuren. Of ga eens na hoe vaak je ietwat onaardig hebt gereageerd op een vraag van je geliefde. Omdat ze die volgens jou altijd zo zuigend stelt. Vaak geven we antwoord zonder daadwerkelijk bewust stil te staan bij wat we in ons en om ons heen waarnemen. Met een beperkte, lage en soms zelfs destructieve kwaliteit.

Om leiderschap te ervaren en te tonen over ons gedrag, onze overwegingen, over ons leven, op een manier die passend is bij wat we daadwerkelijk verlangen, is meer nodig dan gewoon maar simpelweg reageren. Als we ons leiderschap willen kleuren met iets wat bijdraagt aan een wereld die de moeite waard is, hebben we liefde nodig. En lef.

En bij laatste wil ik stilstaan. Lef, moed, durf. Het aangaan van risico’s. Iets doen ondanks dat het eng is, angst oproept of dat er iets mis of stuk kan gaan wat je liever heel wilt houden. Vaak denken we dan aan iets aangaan wat buiten onszelf ligt. Je weet wel, die collega aanspreken op z’n horkerige gedrag of je baas om een salarisverhoging vragen. Alleen op wereldreis gaan, die oude baan opgeven om een nieuw avontuur aan te gaan.

Maar ik zou graag een lans willen breken voor het voorwerk dat we hebben te doen voordat we die externe capriolen uithalen. Het is wat te makkelijk, ik bedoel daarmee, te simpel, om te zeggen zoals bij Nike ‘Just do it!’ als het gaat om lef. We moeten namelijk altijd langs onze eigen interne overtuigingen, angsten, aangeleerde patronen en loyaliteiten, voordat we tot een lef-volle actie overgaan. Anders is het gewoon gedrag en niet iets wat moed vraagt.

We vragen aan onze deelnemers bij een assessment ook heel vaak om het nóg eens te proberen. Als ze een rollenspel gedaan hebben, een lastig gesprek met een medewerker, directeur of klant bijvoorbeeld. Dan staan we uitgebreid stil bij die angsten en loyaliteiten die maken dat ze zich niet helemaal vrij voelen om te doen wat ze zouden willen doen met die bewuste gesprekspartner. Dat is wat we noemen het echte werk. Vervolgens staan we stil bij een ander gedragsrepertoire dat ze in kunnen zetten: de tips en tricks, zeg maar.

Het inzetten van lef, wat we aan deze deelnemer vragen, zit hem niet alleen in het ‘nog eens proberen’. Maar vooral in dat uitgebreid stilstaan bij die angsten en loyaliteiten. De uitnodiging om gezamenlijk in de spiegel van de ziel te kijken kan soms best oncomfortabel voelen.

Dat is elke keer weer een heel spannend, magisch en soms zelf ontroerend moment. Vooral als we dat dan kunnen koppelen aan concreet gedrag. Het geeft ons hoop dat we inderdaad invloed kunnen uitoefenen op een wereld die de moeite waard is.