Hoe de lessen die ik leerde tijdens De Kern tot uiting kwamen op een festival
In de week van 10 juni volgde ik de training De Kern. Een aantal weken later ging ik naar een weekendfestival genaamd Down The Rabbit Hole. En daar merkte ik voor het eerst heel goed wat ik aan De Kern had gehad. Vooral tijdens de optredens van de headliners op het allergrootste podium moest ik denken aan de training. Ik vind die hele setting – zo’n groot podium, tienduizenden mensen op een veld die allemaal dezelfde groep mensen aanschouwen – soms een beetje overweldigend. Er zijn fans in allerlei soorten en maten. Van nieuwsgierige liefhebbers tot fanatieke aanbidders. Sommigen staan vooraan. Sommigen staan achteraan. Sommigen ergens in het midden. Sommigen dansen. Sommigen bouwen een moshpit. Sommigen zingen mee. Sommigen staan met een grote groep. Sommigen staan alleen en met hun ogen dicht, gevoelsmatig één met de muziek. Ieder z’n voorkeur.
Ik stond daar op het veld voor het grote podium waar de band Jungle binnen enkele minuten zou gaan optreden. Ik stond er met een groep vrienden, het was net opgehouden met regenen en de zon brak met vlagen door. Om ons heen hadden wat mensen een poncho aan, anderen hadden een zonnebril op, weer anderen droegen allebei. Ik had geen bescherming tegen de elementen. Mijn katoenen shirt was vochtig, net als de lucht. De zon brandde op mijn huid, ik had een biertje in mijn rechterhand. Soms kwam er een wietlucht voorbij die onaangenaam was, maar tegelijkertijd ook als een soort huiselijke geur bij deze plek hoorde. Jungle kwam op en zette het voor mij bekende nummer Back On 74 in. Ik nam een slokje van mijn biertje, sloot mijn ogen en werd meegenomen door de muziek. Met het sluiten van mijn ogen verdween even alles om me heen, behalve de muziek en mijn gedachten. Even voelde alles perfect. Dat gevoel had ik niet eerder gevoeld op zo’n festival.
“Voorgaande jaren kon het gebeuren dat ik een concert niet leuk vond en dan wist ik alle redenen op te noemen waarom het niet leuk was.”
Voorgaande jaren kon het gebeuren dat ik een concert niet leuk vond en dan wist ik alle redenen op te noemen waarom het niet leuk was. Voorbeelden: ‘We stonden met de groep veel te ver achteraan’, ‘We waren te laat, omdat Peter zijn oordoppen was vergeten en omdat Lily nog moest plassen’ en ‘Ik kwam er niet helemaal in omdat er mensen naast me stonden te praten’ – typisch Nederlands trouwens, door een concert heen praten. Redenen lagen buiten mij, ik was het slachtoffer van de omgeving. Deze laatste keer op Down The Rabbit Hole was dat veel minder het geval. Ik nam zelf de verantwoordelijkheid. Om bij die voorbeelden te blijven, ik zei: ‘Ik ga even iets verder vooraan staan, wie gaat er mee?’ en dat resulteerde erin dat ik een concert veel intenser beleefde. Ik zei: ‘Ik ben vast door, want ik wil het begin écht niet missen,’ wat ervoor zorgde dat ik het begin niet miste en dat Peter en Lily later aansloten. En ik gaf zelfs aan: ‘Can you please shut up, I’m trying to hear what the band is singing’, in het Engels, zodat het iets minder persoonlijk voelde (vond ik zelf een slimme vondst) én zodat ik oprecht verontwaardigd kon klinken over het feit dat mensen door een concert heen praatten. Ik kreeg: ‘Oh, of course, excuse me!’ terug en genoot verder echt van het concert.
“Ik bedacht me: als zo’n optreden het leven is, dan zorgt De Kern ervoor dat je weet waar jouw voorkeur ligt om dat optreden te beleven.”
Ik vroeg me af hoe dat kwam en daarin namen mijn gedachten me mee naar De Kern. Ik bedacht me: als zo’n optreden het leven is, dan zorgt De Kern ervoor dat je weet waar jouw voorkeur ligt om dat optreden te beleven. Het wijst je de weg naar de plek op dat veld en hoe je ervoor zorgt dat je daar heen kunt, zodat jij kunt gaan staan, zitten, dansen, hangen of liggen, genieten van die artiest op de manier die jij ambieert. Stil genieten of vol de beuk erin, na De Kern doe jij het met volle overtuiging. En het mooie is, dat het bij ieder nieuw optreden – iedere nieuwe periode in je leven – ook weer kan veranderen. Maar met de handvaten van De Kern leer je te leven vanuit je waarden, naar je gevoel te luisteren en jouw plek te vinden.
Het mooie is, als je vanuit de parkeerplek het terrein oploopt van Down The Rabbit Hole, dan staat er boven die ingang het volgende gedicht geschreven.
“We zijn hier,
getuimeld door de schacht,
bij de bron in het gezonken bos.
Alles los!
Waar je bent wie je bent
wanneer niemand kijkt.”
Eigenlijk is dat precies wat je leert tijdens de Kern. Zijn wie je bent, zonder een oordeel. Natuurlijk werkt het niet zo dat je onder een gedichtje doorloopt en je vervolgens bent wie je bent wanneer niemand kijkt. Maar het feit dat je een poort passeert en je even alles van het dagelijkse leven achter ja mag laten, dat helpt wel.
De Kern leek voor mij een dubbele werking te hebben. Enerzijds is de uitwerking dat ik beter weet wat ik wil, waar ik voor wil staan en hoe ik daarvoor moet gaan staan. Dat is fijn. Anderzijds is de uitwerking dat de mensen om me heen het ook merken dat ik vanuit oprechtheid handel. Er is minder twijfel bij mij, waardoor er meer begrip is vanuit die anderen, waardoor er nog minder twijfel is bij mij. Dat voelt enorm krachtig, zo’n opwaartse spiraal.
Ik nam ruimte in waarvan ik eerst niet wist dat die er was, omdat ik vanuit mijn eigen waarden handelde. Ik nam de verantwoordelijkheid voor dingen die me dwars zaten, in plaats van dat ik ze na afloop aanwees als boosdoeners die mijn ervaring verpestte. Bovenal deed ik het vanuit een plek die oprecht was, waardoor het ook werkte. Weer de voorbeelden: ‘..waardoor een deel van de groep graag mee ging naar voren.’ ‘..Waardoor Peter en Lily zich niet beledigd voelde, maar juist begrepen dat ik het begin niet wilde missen.’ ‘..Waardoor die pratende mensen begrepen dat ze ook door andermans concert heen stonden te praten.’
“Ik leerde (weer) wat voelen was als je er de ruimte voor laat. Er was een avond dat het me allemaal echt even veel werd toen ik daar in dat hotelbed lag.”
En ik moet toegeven: de training was voor mij geen walk in het park. Ik leerde (weer) wat voelen was als je er de ruimte voor laat. Er was een avond dat het me allemaal echt even veel werd toen ik daar in dat hotelbed lag. Overweldigend vond ik het. Het was werken om de diepte in te gaan. Eerlijk naar mezelf zijn, écht eerlijk, dat was het moeilijkst. Maar het was in die diepte waar ik tot de kern kwam – op een bepaald moment voelde ik met alles in me hoe toepasselijk de naam van de training eigenlijk is – en het is die kern van waaruit ik het leven nog veel meer kan leven zoals het geleefd zou moeten worden. Het werkt. Door. En door. En door.
En ik omschrijf het nu aan de hand van een festival, omdat ik het daar het duidelijkst merkte, maar ik weet vrijwel zeker dat de resultaten van De Kern overal in een leven doorwerken. Of dat nu op je werk is, in je gezinsleven of op een festival.
Ik gun iedereen een leven vanuit De Kern.
Joep Klerx