Ja, maar dat is mijn ego!
Een aantal weken geleden ontmoette ik als acteur tijdens een ontwikkelassessment een jonge manager. Hij legde me uit dat hij mij in het rollenspel enigszins kleineerde (‘ik zal jou moeten vertellen hoe het moet, want jij kan het blijkbaar nog niet), onder druk zette (‘dit had eigenlijk allang klaar moeten zijn’) en vooral niet naar me luisterde, omdat het resultaat voor hem veel belangrijker is dan de relatie die hij heeft met de ander. In dit geval met mij die zijn medewerker speelde. Hij gaf aan: ‘Mijn ego zorgde ervoor dat ik zo over de ander heen neigde te lopen. Ik dacht dat ik dat al overwonnen had. Mijn coach zegt dat het komt omdat ik zo’n dominante vader heb. Ik moest meer mijn mannetjes staan en dus beter voor mezelf op komen.’
Ik was met stomheid geslagen. Blijkbaar heeft die coach er aan bijgedragen dat hij van zichzelf vindt dat hij nog meer ‘mannelijkheid’ moet laten zien door van zich af te bijten. Deze uitspraak maakte me op allerlei niveaus redelijk pissig. Nederland zit vol met coaches van wie velen met dubieuze achtergronden. Daar bedoel ik mee goedbedoelende mensen die graag anderen helpen met issues die ze zelf vaak ook hebben doorlopen. Niet per se de meest gekwalificeerde mensen die aan het sleutelen gaan met de levensprocessen van een ander.
Daarnaast richtte mijn pissig-zijn zich ook op deze deelnemer van het ontwikkelassessment. Het gemak waarmee hij ‘zijn ego’ alle verantwoordelijkheid gaf voor zijn ineffectieve gedrag maakte dat ik me echt even moest herpakken voordat ik met hem op zoek kon gaan naar hoe we een stap verder konden in het leren.
‘Ik zou mijn geld terugvragen aan die coach van jou!’, zei ik grappend om mijn boosheid wat te maskeren.
Blijkbaar heb je een beeld van hoe je vader invloed had op je ontwikkeling als man. Hoe zit dat met je moeder dan? ‘Mijn moeder is mijn grootste fan!’ ‘Ze staat altijd achter me. Ook als ik misschien iets gedaan heb wat niet zo handig was.’
Ik zocht met hem mee: Dus van je vader heb je alleen een spreekwoordelijke tik gekregen? En daarnaast ook veel afwezigheid? En van je moeder alleen maar applaus? Dan kan ik me voorstellen dat je nooit ergens goed hebt kunnen leren hoe dat zit met grenzen. Wat is van mij en wat is van de ander. Als je alleen maar ‘heel alleen’ of helemaal ‘in de ander’ zit, wordt het verdomd lastig om soepel af te stemmen met een ander.
‘Bedoel je dat ik moet leren om contact te maken en me kwetsbaar opstellen? En dan over mezelf heen laten lopen?’ Vroeg hij met een beetje boosheid in z’n stem.
Grappig toch dat we soms ‘contact maken’ met kwetsbaarheid en met ‘over je heen laten lopen’ associëren. Wat zou er gebeuren als je je behoefte aan winnen, succes en gezien worden, zou worden ontvangen door realistische en warme handen? Hij keek verward. Ik nam een risico met zo’n vage vraag.
‘Dan zou m’n vader me vertellen dat hij hoe dan ook trots op me is’.
Opeens kwamen de tranen.
Dat gemis heeft alle symbiotische interactie met je moeder niet kunnen wegnemen man. Ik snap het. Dat wat jij ego noemde. Is zo gek nog niet hoor. Het is voor jou een wegwijzer naar je verlangen. En zodra we dat kunnen benoemen, kunnen we bezien hoe je dat kan aanpakken. Zullen we kijken hoe je dit gesprek net wat handiger aan kan pakken om het tot een succes te brengen?
‘Ja’ zei hij.
Het onzichtbare zichtbaar maken. Dat is wat we elke dag weer proberen in onze assessments. Mooi en eervol werk om daar aan bij te dragen.
Danny van der Schoor
Senior trainer / assessments