Het beeld van een fotograaf
Fotograferen vind ik echt heel leuk om te doen. Niet in de laatste plaats omdat het me de kans biedt om steeds weer te zoeken naar nieuw speelgoed. Je weet wel: nieuwe lenzen, nieuwe gadgets, flitsers, Wifi SD-kaartjes, filters. ‘Boys with toys’ zeg maar. Maar ik vind het vooral leuk om mensen vast te leggen. Tot voor kort dacht ik dat ik dat deed omdat ik er zo van houd om te proberen het ‘binnenste’ van mensen op de foto te krijgen. Als vader van twee heb ik natuurlijk gigabytes aan foto’s van m’n dochter en zoon op m’n externe harde schijf staan. Maar op vakantie, met name in Indonesië, vind ik het geweldig om mensen die ik daar ontmoet, vast te leggen.
Ook in mijn werk bij H&L ben ik altijd benieuwd naar hoe het ‘binnenste’ van een ander er uit ziet. Wat drijft iemand? Waarom doen mensen, groepen, organisaties wat ze doen? Als psycholoog is dat voor mij sowieso een universele vraag, maar als bureau hebben we die vraag ook in onze genen zitten. Al onze trainers, assessment psychologen en adviseurs hebben de bijna onlesbare nieuwsgierigheid naar wat de ander beweegt. Daarom nodigen we de ander, in al onze interventies, uit om tot zelfreflectie te komen. Dat brengt vaak prachtige inzichten en mooie leiderschapsvraagstukken, waarmee onze deelnemers echt verder kunnen. Vandaar onze lijfspreuk ‘Mensen zien voor wie ze zijn’.
Mensen zien voor wie ze zijn?
En natuurlijk klopt die lijfspreuk niet. Van geen kanten! Zeker na het zien van dit filmpje werd ik weer met m’n neus op de feiten gedrukt.
Ik zie mensen niet voor we ze zijn. Ik zie mensen voor wie ik ben. Ik ben oprecht benieuwd naar wat mensen beweegt. Maar ik ontkom er niet aan dat ik betekenis GEEF aan hoe iemand zich gedraagt. En dat hoe ik die betekenis geef alles zegt over MIJ en niet over wie die ander is. Mijn aannames, mijn geschiedenis, mijn zelfbeeld, mijn angsten, aspiraties en ideeën van hoe de wereld er uit ziet. Dat bepaalt hoe ik de ander zie. Ik zie de ander door mijn lens, door wie ik ben. Net als de fotografen uit het filmpje. Net als iedereen. Net als jij. Onontkoombaar.
Is er dan geen daadwerkelijk contact mogelijk? Zijn we dan overgeleverd aan de beelden die we zelf genereren over de wereld? Nee. Dat geloof ik niet. Al de fotografen hebben heel mooie portretten geschoten. In die zin is er heus wel een bepaalde mate van contact. Maar toch bleken de uiteindelijke portretten van hetzelfde model meer te zeggen over de beelden van het model die de fotografen hebben dan over het model op zich.
Een goed startpunt is er van uit te gaan dat we per definitie met zelf gegenereerd beeld om ons heen kijken. Maar dat ontneemt ons niet de mogelijkheid om vragen te stellen aan de ander. Nieuwsgierigheid te hebben naar wat de ander beweegt. En vervolgens in dialoog met elkaar te gaan over hoe onze beelden verschillen van de ander. Wellicht valt hier iets te leren. Voor de ander. Voor mij.
Wil je meer lezen over hoe we onze assessments gebruiken om beelden van mensen te maken? Download hieronder onze brochure.