Get the fuck over it

Elke keer als het leven je tegenzit, is dat een uitnodiging om je kracht te meten. Kracht. Daar bedoel ik mee de vaardigheid, de bereidwilligheid en het vermogen om een nieuw antwoord te formuleren op wat je nu weer op je bordje hebt gekregen. En met ‘elke keer’ bedoel ik dus ook de keren dat je dacht dat je al een antwoord had geformuleerd op dat ene ding wat zo stom, oneerlijk, verdrietig of gewoonweg superrot voelde.

Het leven is, zoals de Buddha ons al leerde, een opeenhoping van ellende: lijden. We hebben vaardigheid, bereidwilligheid en het vermogen nodig om daar boven uit te stijgen. Dus wees niet bevreesd als je er nu even niet uitkomt. De mensheid is al best een tijdje bezig om deze puzzel te leggen.

Include and transcend

Veel mensen denken over het leven als een cirkel. Een cirkel waarin we beginnen aan een reis, waarbij we voor- en tegenspoed tegenkomen om uiteindelijk een beter mens te worden. Completer, wijzer, milder, gelukkiger. Daarom voelt het ook zo extra zuur om dan weer op dat ene punt te komen, waarvan we dachten dat we dat al een keer getackeld hadden. ‘Ik dacht dat ik al klaar was met dat ene akkefietje met een baas! Of dat ik al wel oké was met het mislukken van m’n relatie! Ik dacht dat ik al oké was met het feit dat ik het zo belangrijk vond wat anderen van me dachten! En nu komt die shit wéér om de hoek kijken!’ Vanuit dat idee kan het wel eens voelen dat we keer op keer in een rondje draaien met onze triggers, tere plekken of blinde vlekken. Met alle wanhoop van dien.

Maar het leven van iemand die zich al dan niet aan het ontwikkelen is, gaat niet in rondjes. Het beweegt in een spiraal. Nadat we een rondje hebben gemaakt gaan we een level up. Dat is op het moment dat we het idee hebben dat het leven tegenzit lastig te ervaren, ik weet het. Maar het is een volgend rondje op een hoger niveau. Wellicht herken je je trigger sneller, snap je beter van jezelf wat je nodig hebt in plaats van dat je alleen maar met je vinger naar de ander wijst of kan je met net wat meer compassie kijken naar je eigen geraaktheid.

Ik zat na een lastig en best heftig gesprek met mijn leidinggevende ook op zo’n punt. Weer zo’n trigger waar ik de neiging voelde en – eerlijk is eerlijk – doorleefde om vooral de valkuilen van de ander te zien. Boosheid, frustratie en vooral het gevoel niet gezien te worden, vierden hoogtij bij mij.

Mijn zoon van zestien kwam net thuis en ik dacht dat het wel tof zou zijn om hem eens om raad te vragen. Nu heeft hij veel opgestoken van de vele gesprekken die we voeren over hoe het is om een man te worden en wat daarvoor nodig is. Waar er plek mag zijn voor zachtheid en warmte en waar er plek moet zijn voor discipline en badass-ness.

Nadat ik mijn casus aan hem voorlegde, zei hij: ‘Ik voel je pap. Maar you need to get the fuck over it.’

En zo is het. Over it. Niet in herhaalstand. Maar op een hoger niveau er overheen komen. Niet door het over te slaan maar door het volledig te nemen en dan er bovenuit te stijgen.

In ons werk bij de assessments, trainingen en coachings zijn we op zoek naar hoe jouw spiraal van het leven er uit ziet. Zodat je er ‘the fuck over it’ kan.