Een grotere druppel op de gloeiende plaat

Bij Van Harte & Lingsma proberen we, zodra het kan, onszelf te inspireren met van alles wat er ‘daar buiten te halen valt’. Dus ben ik 19 mei voor het derde jaar op rij bezoeker geweest van het PINC congres. Al zestien jaar lang nodigen ze sprekers uit van over de hele wereld. Allemaal sprekers die een mooi, inspirerend, interessant of prikkelend verhaal hebben. De hele dag ervaar ik elk jaar weer als een vakantie voor de geest.

Een van de zestien sprekers was Alexander Kumar. Hij woonde, werkte en reisde als academisch arts naar tachtig landen en kwam nu net terug uit West-Afrika waar hij gewerkt had met Ebolapatiënten. De humor, kennis en lichtheid waarmee hij kon uitleggen hoe Ebola op mondiaal niveau een plek had in het gehele spectrum van andere gevaarlijke ziekten was indrukwekkend.
Zijn hele verhaal was indrukwekkend, en met name de foto die hij liet zien waarop hij een box (high five met je vuist) geeft aan een jongetje van tien jaar. Je ziet de foto hierboven, gemaakt door Dan van Moll. Het jongetje is geïnfecteerd met Ebola en helpt op de compound met de verzorging van andere patiënten, terwijl Alexander in zo’n witte rubberen pak met masker in de hitte aan het werk was. Ongelofelijk.

Mijn ‘mentale verhaaltje’

Als ik nu denk aan die 31-jarige arts die naar Siërra Leone gaat en daar zijn vak onder vreselijke omstandigheden uitvoert, dan ontkom ik er niet aan om mezelf met hem te vergelijken. En krijg ik meteen last van een ongemakkelijk gevoel naar aanleiding van de vragen die ik mezelf dan stel. ‘Wat heb ik dan in m’n leven gedaan?’, ‘Hoe was dat van toegevoegde waarde?’, ‘Hij is ook nog eens meer dan 10 jaar jonger dan ik. Op m’n 31e was ik zo met mezelf bezig!’

En toen opeens kwam het inzicht. Mijn hemel. Die man staat me te vertellen over hoe weinig we als mensheid doen om echt een verschil te maken. Met relatief simpele dingen kunnen we mensenlevens redden. Met een beetje meer visie en een beetje meer geld kunnen we zo’n grotere positieve impact maken. En waar ben IK mee bezig na het horen van zijn boodschap? Met mezelf. Ik ben me aan het vergelijken met iemand anders. En hoe weinig mijn leven wel niet voorstelt in vergelijking met dat van hem. Dezelfde denkkracht kan ik natuurlijk ook inzetten om na te denken hoe ik wél het verschil kan maken. Hoe ik wél een grotere, positieve impact kan hebben op de mensen om me heen. Maar nee hoor. Mijn ‘mentale verhaaltje’ gaat weer over mij… Bléh.

Impact

Ik ben geen expert op het gebied van het boeddhisme. Maar wat ik tot nu toe heb gelezen, is dat de boeddha in zijn eigen weg naar verlichting, na zes jaar van zelfkastijding, er achter kwam dat dit niet de weg was naar nirwana. In die zin heeft het weinig zin om mezelf zo naar beneden te praten. Het heeft meer zin om te beseffen dat mijn gedachten grip op me hebben en hoe ze effect hebben op mijn (onrustige) gemoedstoestand. In die zin is het dus prima om met mezelf bezig te zijn. Met als doel me vrij te maken van het drama dat ik voor mezelf creëer, terwijl ik bewondering heb voor Alexander.

De vraag blijft dan nog: wat doe ik met het idee dat er mensen zijn die zoveel impact kunnen maken op het leven van hun medemens? En wat doe ik ermee dat dat bij mij de neiging oproept me te vergelijken met anderen? En sterker nog: Wat doe ik met het idee dat alle effort die we stoppen in het helpen van anderen als een druppel op een gloeiende plaat is?

Nou. Ik laat me inspireren. Ik probeer me steeds meer bewust te zijn van mijn innerlijke ego-stemmetje dat me altijd weer beter of slechter wil laten voelen dan anderen. En ik probeer die druppel op die plaat te vergroten door de impact die ik heb op anderen zo goed mogelijk tot z’n recht te laten komen. Door m’n werk als assessmentadviseur/trainer, door hoe ik met anderen omga en met mezelf. En ik vergelijk mezelf minder met anderen. Vooral door die anderen te zien voor wie ze zijn.


In onze assessments zien we mensen voor wie we zijn. Meer weten? Download hieronder onze brochure (pdf).