Dynamisch balanceren

Van de week in een assessment kwam ik een man tegen die ‘nou eenmaal zo was.’ Hij was nou eenmaal heel zacht en lief en aardig en wilde pertinent niet de ander voor het hoofd stoten. Mensen pijn doen, beschadigen of op wat voor manier dan ook, benadelen, vond hij niet passen bij zijn rol als leidinggevende. En ook niet als mens. Dat maakte ook dat hij per sé niet wilde oefenen met de ander aanspreken. Hij kreeg namelijk tijdens het rollenspel feedback en daarna de kans om in het rollenspel te experimenteren met ander, in dit geval, wat assertiever gedrag. Het interessante aan deze man was dat hij helemaal niet als een ‘watje’ overkwam. Hij was super stevig en duidelijk in wat hij wilde en niet wilde. Het was voor hem dus eerder een principekwestie en niet zozeer dat hij, naar mijn inschatting, de vaardigheid om de ander aan te spreken, niet in huis zou hebben. Vervolgens maakte ik een beginnersfout. Ik ging een college geven. Ik kreeg de neiging hem te overtuigen. En in trainersland is dat een big no-no. Het was echter groter dan ik. En ik begon te preken:

Wat is beter: Inademen of uitademen? Welke van de twee is beter voor je? Komt je handiger uit? Is verstandiger? Of meer ‘gevoeliger’? Onmogelijk te beantwoorden toch? Duh! Het zijn beiden delen van een twee-eenheid. Beiden zijn onderdeel van hoe we het leven inademen (zuurstof) en het afval uitademen (koolstofdioxide). Net zoals kopen en verkopen onderdeel moet zijn van handel. Of een plus en min nodig is om elektriciteit te laten stromen. Het zou toch raar of gek zijn om onszelf af te vragen welke van de twee gelijk heeft? Of meer waard is? En toch. Onze dualistische manier van denken, maakt dat we daar regelmatig naar neigen.

Uitgeput

Dat maakt vaak dat we onszelf uitputten. Omdat ‘we nou eenmaal zo zijn’ kiezen we vanuit steeds dezelfde aanvliegroute ons gedrag. ALTIJD er bovenop zitten, omdat je wil dat je medewerkers het goed hebben en hen niets mag overkomen, zorgt er voor dat je in no time een hele afdeling hebt met afhankelijke baby’s i.p.v. volwassen professionals. Niet omdat het baby’s zijn, maar omdat jij als leidinggevende niet kan bewegen tussen instrueren en loslaten. Omdat we slechts aan één kant van de polariteit blijven zitten, voelen we ons moe, uitgeput en vastgezet.

Om uit die dualiteit te raken, hebben we onszelf dus te leren om ons met beide kanten van het spectrum te kunnen identificeren. We noemen het ook wel dynamisch balanceren tussen de verschillende polariteiten. Dat is lastig omdat we een oordeel hebben over de overkant van het spectrum. En dat oordeel…dat maakt ons zo moe. We kunnen de energie niet laten stromen….We kunnen niet bewegen!

Dat hielp. Ik zag hem een beetje naar de grond kijken. “Ja. Ik ben inderdaad zoooo moe”. Tranen welden op en we zaten samen even in stilte bij dit inzicht. Hij zei: “Nu je dit zo zegt. Ik voel inderdaad hoe veel energie het me kost om altijd maar the good guy te zijn. Ik ben om eerlijk te zijn gewoon bang voor mijn eigen woede, waardoor ik er steeds maar weer voor kies om het op deze manier aan te pakken. En die manier is mooi en gaaf en ik krijg er veel waardering voor. Maar het is ook wel heel zwaar soms….”

Inzicht

Dat ontroerde me zo erg. Ik kwam namelijk ook tot inzicht. Mijn hele preek had natuurlijk niks met hem te maken. Ik had het de hele tijd eigenlijk tegen mezelf. En zijn reactie was eigenlijk niets anders dan een hele mooie spiegel voor mijn eigen proces van dynamisch te mogen leren balanceren.

Als je dit leest beste deelnemer van het assessment. Je zal je er vast in herkennen. Wat een heldendaad van je dat je daarna als een dolle hebt kunnen oefenen met je assertievere manier van aanspreken. Het was echt een staaltje van badass management skills toepassen! Maar dat had ik je al gezegd….

De persoonsgerichte assessments van Van Harte & Lingsma zijn hét middel om beter zicht te krijgen op competenties en persoonlijkheid van (aankomend) medewerkers. Door een unieke combinatie van beoordelen en coachen komen we erachter wat iemand kan en wie iemand is.