Door je fouten leer je

Wij mensen maken regelmatig de vergissing dat we onze acties verwarren met wie we als mens zijn. Als we iets verkeerd aanpakken of een vergissing maken, dan koppelen we dat al snel aan het idee dat wijzélf ‘verkeerd’ of ‘een vergissing’ zijn. Die schijnbaar logische koppeling is best wel een hardnekkige en onhandige gedachte. Het komt namelijk maar al te vaak voor dat we daardoor niet zo veel en zo snel nieuwe dingen kunnen leren als we zouden willen. Ga maar na: als je het idee hebt gigantisch door de mand te vallen, of als mens te falen, of niets meer waard te zijn, dan kijk je wel 100 keer uit voordat je iets nieuws probeert. En je kan er vanuit gaan dat als je wat nieuws wil leren, je sowieso fouten zult gaan maken.

Go for it!

Veel goedbedoelende ouders, tantes, vrienden of coaches zeggen dan ‘Je moet de lat niet zo hoog voor jezelf leggen’. Of ‘wees toch tevreden met wat je hebt’ of iets in de zin van ‘count your blessings’.
Nou, ik niet! Als je iets wil bereiken, iets wil neerzetten, naar iets verlangt wat er nu nog niet is, go for it! Zou je graag wat assertiever willen zijn, wat meer impact op anderen willen hebben, of iets willen leren wat je nu nog niet kan? Maak lekker veel fouten. De fouten zijn namelijk toch niet te voorkomen. Ze zijn nodig om te groeien, dus omarm ze. Niet zozeer vanuit het idee dat je van fouten leert, want dat is niet per se waar. Er zijn genoeg fouten die ik zelf (herhaaldelijk) maak in m’n leven waarvan je zou kunnen verwachten dat ik daar nu wel mee zou moeten stoppen. Maar vanuit het idee dat als je jezelf toestaat iets te doen wat je toch al gaat doen, namelijk fouten maken, het een stuk prettiger en misschien zelfs leuker kan zijn om van het proces an sich te genieten. Leren wordt dan bijna een doel op zich. Het proces wordt dan niet zozeer een pijnlijke reis, maar een leuk uitje.

Nou weet ik wel dat, als ik het zo opschrijf, dit alles makkelijker klinkt dan dat het is. Ik leerde ooit van een trainer ‘We teach the things we need to learn the most’. Ik maak me regelmatig druk of ik het wel goed genoeg doe. Als collega, als partner, als vader. En dan kan ik nog zo hard zeggen dat ik van het proces van leren dien te genieten, ik baal er toch weer zo onwijs van als ik weer eens iets onhandigs doe.

Fouten toestaan

Ik was vorige week met mijn zoon in New York. Alleen mijn zoon en ik in de Big Apple. En daar zei hij me iets wat me 100 keer meer heeft geholpen dan bovenstaande cognitieve exercitie. Ik maakte wéér eens een verkeerde keuze in hoe we de metro moesten nemen. Ik ben nogal onhandig in de weg vinden. Waardoor hij nog vermoeider zou worden en nog langer op z’n beentjes moest staan voordat we in het hotel zouden komen. Natuurlijk leverde dat de nodige stress op, maar uiteindelijk vertelde ik hem dat het me zo speet dat ik zo stom was om het verkeerd aan te pakken en dat hij daardoor langer moest wachten voordat we op onze kamer konden ‘chillen’. Waarop hij zei ‘Ach pappa, we maken toch allemaal fouten en ik houd heel veel van je, omdat je me meeneemt naar mijn droom stad’.

Soms is het ook helpend om te voelen dat iemand anders me toestaat niet perfect te zijn. En dat dat geen effect heeft op hoeveel ik (in dit geval als vader) waard ben.


Fouten maken in assessments

De assessments die we verzorgen, zijn natuurlijk een beoordeling van iemands kunnen. Maar we gaan een stap verder: de assessments gaan ook over leren.

De vraag of iemand past bij een bepaalde organisatie of functie is niet alleen te beantwoorden door te kijken naar de competenties van die persoon. Uiteraard zijn die van belang, maar veel interessanter is het om te kijken naar wie iemand als persoon is. We gebruiken een combinatie van beoordelen en coachen om erachter te komen wat iemand kan én wie iemand is.

Wil je meer weten? Download hieronder onze brochure om het gesprek aan te gaan!